the limping messenger

HET STEDELIJK & BEATRIX RUF : THE END OF THE AFFAIR
Wie lekten er nu weer en waarom?

Overal in dit stedelijk gebouw – zeker sinds de badkuip aanbouw – lekt het al jaren. In dit klamme klimaat houden museum-directeuren het niet lang uit. Ann Goldstein 2010-2013 en nu Beatrix Ruf (2014-2017), want of die afvleiingsregeling zoals die nu in de krant staat met haar aanblijven tot februari 2018 gaat lukken is maar de vraag (het gaat hierbij natuurlijk om het beperken van de haar (zelf) toegebrachte reputatieschade).
In september 2017 wordt er als opmaat tot de val van Beatrix Ruf een nieuwe voorzitter van de Raad van Toezicht van het $tedelijk Museum Amsterdam aangesteld:
Ferdinand Grapperhaus.

Even zijn Wiki bekeken. Drie zeer relevante publicaties op staan er op zijn CV:

☂ “Werknemersconcurrentie: beperkingen aan concurrerende activiteiten van de ex-werknemer ten opzichte van zijn voormalig werkgever” (1995).

☂ “Afvloeiingsregelingen in het arbeidsrecht” (1997).

☂ “The end of the Affair: on the ménage à trois of employment, contract and termination” (gepubliceerde openbare lezing aan de Universiteit van Maastricht, 2006). [1]

Het moge duidelijk zijn het was niet voor niets dat Grapperhaus uitverkoren werd om de stop uit de overlopende stedelijke badkuip te trekken. Dat kan een ieder uit publieke bronnen afleiden. Daar heb je geen ‘inside informatie’ voor nodig.
Heeft Grapperhaus zelf direct naar de pers gelekt? Denk het niet een bedreven bestuurder doet dat altijd indirect. Zo kwam het dat Bas Heijne – na een reeks van publieke lekken – al bijna concluderend op 14 oktober een opinie-stuk in de NRC zo kon openen: “Deze maand stapelden de onthullingen over Beatrix Ruf, directeur van het Stedelijk Museum Amsterdam, zich in hoog tempo op. Wat eerst nog slordigheid leek, kreeg vervolgens het aanzien van creatief boekhouden. Inmiddels riekt het naar belangenverstrengeling.” [2]

Drie jaar geleden bij het aantreden van de nu in opspraak geraakte directeur schreef ik een langer artikel en portretteerde haar ook: “Stedelijk Museum Amsterdam: Beatrix RUF komt als geroepen, maar wie riep haar en wat is haar ROEPING?”
Daarin ga ik naast het ‘debunken’ van euforie over de aanstelling van een dame die nummer 7 op de wereldranglijst van ‘art curators’ staat, vooral in op de aan het Stedelijk Museum in het jaar 2006 (in de tijd dat de Partij van de Arbeid het nog voor het zegen had in Amsterdam) opgelegde bedrijfsstructuur:

“De bij coöptatie samengestelde Raad van Toezicht van de Stichting die het Stedelijk Museum sinds het jaar 2006 is, bestaat enkel uit Nederlanders. (2) Van de elf directeuren sinds het begin van het museum in het jaar 1895, zijn er twee niet Nederlanders, met inbegrip van de nieuw aangestelde Beatrix Ruf. Tot het jaar 2003 kan men spreken van langere periodes van directeurschap, met Cornelis Baard (1906-1936), Willem Sandberg (1945-1963) en Eddy de Wilde (1963-1985) als directeuren met een bewind langer dan een decennium. Deze benoemingen waren allen door het stadsbestuur.” [3]

Dit is van belang nu omdat het structurele probleem van het Stedelijk Museum, de opgelegde halfzachte vorm van privatisering is, met die 21ste-eeuwse-regenteske ‘Raad van Toezicht’. Is het niet zo dat Ruf – als zij ten tijde van het bewind van de vorige toezicht raad aangevallen was, dat dan niet enkel zij, maar ook die raad ontslag had moeten te nemen? Nu is dat slinks zo gemanoeuvreerd dat enkel weken na de aanstelling van een nieuw ‘bloedraad’ Ruf ten val gebrcht wordt en de raad zelf blijft zitten. Stel je dat eens voor in het stelsel van de parlementaire democratie!

Jazeker alles is geheel geschiedt volgens de ‘Governance Code Cultuur’ die 9 punten telt, een regenten-code zeg maar, want lees het zelf maar na, nergens is enige sprake van het feit dat van overheidswege gebrachte cultuur ook een democratisch vertegenwoordigend aspect dient te hebben. De code begint direct met te spreken over:

“Principe 1) Het bestuur is verant­woordelijk voor het in acht nemen van de Governance Code Cultuur“.

Wie dat bestuur kiest en hoe daarover wordt niets gezegd. Zo ook

“Principe 4: De raad van toezicht stelt rechts­positie en bezoldiging van het bestuur zorgvuldig vast en is hierover zo open mogelijk.”

Maar wie bepaalt nu wie erin zo’n toezichtraad zitten? Dat staat nergens. Die hele Governance Code is een lege huls! [4]

⚒ Het wordt tijd dat al die schimmige Nederlande constructies van bijbaantjesjagers en onderhandse regelaars ontmanteld worden. Ontwar ook de kluwe gesponnen door de ‘eigen-belangers’, de commissie-en commissaris-netwerkers. Hak de dikke knopen erin door. Kortom sociaal-econosmiche transparentie in de kunst.
~
⚒ Een Stedelijk Museum behoeft een directeur die door het stedelijk bestuur van de stad aangesteld wordt. Die is verantwordelijk. Is er debat over een kanidaat dan vindt dat debat in het openbaar in de Amsterdamse gemeenteraad plaats.
~
⚒ Een Stedelijk Museum dient ook meer belang te hechten aan de inbreng van gespecialiseerde conservatoren, eigen en als gast, in plaats van per decreet vanuit de directeurskamer aangestuurd beleid. Een directeur is sturend, maar dan niet in één enkele richting, maar met voortdurende variërende vaarroutes. Een goed modern museum is vooral ‘groepswerk’ en niet afhankelijk van internationaal op de kunstmarkt schitterende curatoren, die jet-set-klasse met hun driedubbele agenda’s.
~
⚒ Zo zou ook de vroeger door de directie van het museum zo gehate regeling van beschikbaar stelling van wat toen ‘de Nieuwe Vleugel’ heette, waar lokale kunstenaarsverenigingen eens per jaar een door henzelf samengestelde tentoonstelling maakten, in een vernieuwde vorm dienen terug te komen.
Onvoldoende kwaliteitswaarborg? Wat zou dat een keertje in het jaar. We moeten dat wat lokaal leeft toch niet wegdrukken. Hetrogeen is geen vies woord.
~
⚒ Het totalitaire aspect van ‘international branding’ dient ondergraven te worden. Immmers alles wat nu ‘groots’ en ‘inetrnationaal’ heet te zijn, is ooit lokaal geboren.
~
Zo beëindig je – om met Grapperhaus te spreken – een affaire – THE END OF THE AFFAIR – door niet op dezelfde voet door te rommelen, maar met een geheel nieuwe aanpak.

Naschrift …
inmiddels weten wij dat Beatrix Ruf per direct opstapt en zij nog wel drie maanden doorbetaald krijgt. Die afvloeingsregeling is dan 3x haar maandsalarais à 15.000,-  = 45.000,- Euro.
—
[1] – https://nl.wikipedia.org/wiki/Ferdinand_Grapperhaus
– http://www.ferdinandgrapperhaus.nl/bibliografie
– http://www.stedelijk.nl/…/nieuwe-voorzitter-en-lid-raad-van…
[2] NRC: “Kunstschandaal”, Bas Heijne, 14 oktober 2017https://www.nrc.nl/nieuws/2017/10/14/kunstschandaal-13481113-a1577263
[3] https://limpingmessenger.wordpress.com/…/stedelijk-museum-…/
[4] https://www.governancecodecultuur.nl