Op 17 april 2014 bij het bekend worden van de keuze voor Beatrix Ruf als nieuwe directeur van het Stedelijk Museum Amsterdam publiceerde ik dit betoog waarin ik hen die haar riepen/kozen onder de loep nam: de Raad van Toezicht (RvT). De instelling van die raad was het resultaat van een halfslachtige privatisering, in 2006 ingezet, van dat wat eerst – zoals de naam zegt – een museum van de stad, de Gemeente Amsterdam – een Stedelijk Museum was.
Ruf treedt in 2014 aan, treedt in 2017 af en zou – zoals sommige krantenberichten aangestuurd door voorstanders van ‘economic power in the arts’ suggereren – weer teruggeroepen dienen te worden. Het onderzoek naar het functioneren van Beatrix Ruf als directeur is gedaan door een advocaat en een rechter, beiden ‘in ruste’. Dat valt ook af te lezen uit de conclusies van het rapport waarbij formeel niet bewezen geacht wordt dat Ruf zich schuldig heeft gemaakt aan “belangenverstrengeling” (dat zou een rechtszaak wegens smaad tot gevolg kunnen hebben)., ook haar “integriteit” wordt niet in twijfel getrokken.
Nu zijn er maar liefst 25 verschillende definities van het woord ‘integriteit’, van zeer algemeen ‘onschendbaar en eerlijk’ to meer specifiek als gaat om uitoefening van een publieke functie:
“handhaven van algemene of professionele sociale en ethische normen en waarden, ook bij druk van buitenaf om hiervan af te wijken.”
Ik denk dat de meeste mensen het stempel ‘integer’ – door de juridische onderzoekcommissie op Ruf afgedrukt – zelf begrijpen als “een persoonlijke- of karaktereigenschap van iemand:, waarbij ik de definitie van de Nederlandse ENSIE volg:
“Diegene is onkreukbaar of in ongeschonden toestand, of houdt vast aan zijn of haar normen en waarden, ook als deze van buitenaf onder druk staan.”
Wat zijn dan wel de (persoonlijke) “normen en waarden” waaraan Beatrix Ruf vasthoudt? Dat moeten waarden zijn die zij al voordat zij solliciteerde naar de positie van museumdirecteur van het Stedelijk had. Bij haar aantreden wisten alle kranten te melden dat Beatrix Ruf ingeschaald was als nummer 7 van de top 100 machtigsten in de kunstwereld (The Power 100 van Art Review). Een ieder kan begrijpen dat om die positie te kunnen veroveren iemand dient te beschikken over sociale en politieke vaardigheden waarbij een zuiver een strak gedefinieerd waardestelsel iets is wat eerder in de weg staat van een gezochte maatschappelijke carrière, dan dat het daar aan bijdraagt. Normen worden daarbij eerder bepaald door markt-waarden, dan door hoogstaande ethische principes. Wat dat laatste betreft heb ik nog niet kunnen ontdekken in het – gelekte – rapport van de juristen wat dan de ethische principes zijn die Beatrix Ruf aan zichzelf pleegt op te leggen. Ik denk dat het teveel gevraagd is om te verwachten dat de halfslachtige constructie van bedrijf & overheid tegelijkertijd, het een beetje en niet helemaal geprivatiseerde Stedelijk Museum Amsterdam, een organisatie was, is en kan zijn die geleid wordt door hoogstaande ethische en sociale principes, een organisatie die weerstand kan bieden aan het machtsspel van de grote kunsthandel en -wandel.
Nog in januari 2018 kwam de ‘Press Office’ van het Stedelijk met een een juichend mededeling van “een nieuw lid van de Raad voor Toezicht”, Jos van Rooien. Dezelfde Jos van Rooijen die gisteren, 12 juni 2018 al weer aftrad. Laat ik zijn onder applaus betreden van het podium hier in herinnering roepen, waarbij de bewoording van het Stedelijk duidelijk maken wat de kwaliteiten zijn die bij dit museumbedrijf gewaardeerd worden, waarmee tevens gezegd is wat de normen en waarden zijn die in deze kringen en binnen deze bedrijfsmatige constructie opgeld doen:
Het Stedelijk Museum Amsterdam heeft een nieuw lid van de Raad van Toezicht benoemd: Jos van Rooijen, ervaren toezichthouder van zowel semipublieke als beursgenoteerde organisaties. (…) De Raad heeft gekozen voor Van Rooijen vanwege zijn stevige financiële achtergrond en zijn ruime ervaring in zowel de publieke als de private sector. Madeleine de Cock Buning, voorzitter a.i. van de Raad van Toezicht: ‘Jos van Rooijen is een grote aanwinst voor de Raad van Toezicht van het Stedelijk Museum. Met zijn ruime toezichthoudende ervaring, zijn analytische vermogen en zijn verbondenheid met het museum is Jos als geen ander in staat de Raad te versterken op weg naar de toekomst.’
Na twaalf jaar horen we nu op basis van een aan de pers gelekt rapport van twee oud-juristen en de reacties daarop van het stadsbestuur, dat niet Beatrix Ruf, maar hen die haar riepen de boosdoeners zijn. Dat lijkt in het verlengde te liggen van dat wat ik al bij Ruf haar aantreden in 2014 beweerde. Het probleem is echter dieper liggend, niet op te lossen met het aftreden van bovenstaand lid van de Raad van Toezicht en nog wat meer leden van die ‘blindenraad’… Het is de bedrijfsblindheid van een als een beursgenoteerd bedrijf te ‘runnen’ museum voor moderne kunst waardoor de museale praktijk is wat zij is.
De Thatcheriaanse privatisering van het Stedelijk Museum Amsterdam (ook al was die maar ten dele) dient ontmanteld te worden. Laat het Stedelijk een instelling zijn die van ons allen – die de stad uitmaken – is. Maak het weer een gemeentelijke instelling. Ik pleit hier niet voor een terugkeer naar oude definities van ‘gemeentelijk’, maar naar een proces waar dat wat ‘gemeentelijk’ (van de gemeente, de gemeenschap) is, gedragen door een stedelijke gemeenschap, door openbaar maatschappelijk debat over verloop van tijd, vorm krijgt:
HET STEDELIJK ALS EEN STEDELIJKE GEMEENSCHAP VOOR DE KUNST
Stedelijk Museum Amsterdam: Beatrix RUF komt als geroepen, maar wie riep haar en wat is haar ROEPING? Ingeburgerde kandidaten hebben niet de voorkeur van de commissie… bestaande uit leden van de Raad van Toezicht van het Stedelijk Museum, die een nieuwe directeur voor het museum van de stad voor moderne kunst heeft mogen uitkiezen. (1) Tijd om die commissie eens onder de loep te nemen, wie zitten daar nu in en waarom. Zijn zij zelf ooit gekozen? Nu het antwoord is NEE, dat gaat naar goed Hollands gebruik bij coöptatie, zelfbenoeming vanuit de eigen gelederen. (zie noten 2-7)
Hoe dat toegaat staat in een persbericht van het Stedelijk Museum zelf (31/10/2012) waar trots de interne werving van een nieuw lid voor de Raad van Toezicht, de miljardair Cees de Bruin, die geïntroduceerd wordt als “ondernemer, investeerder en verzamelaar”, van het museum verwoord wordt. (zie ook noot 4): “Alexander Ribbink, voorzitter van de Raad van Toezicht: “We zijn zeer gelukkig dat Cees de Bruin bereid is om als professional en toezichthouder de Raad van Toezicht van het Stedelijk Museum te komen versterken. Met zijn expertise, kennis en grote liefde voor moderne kunst beweegt hij zich in het internationale veld en hij voelt zich al lange tijd betrokken bij het Stedelijk Museum.“ www.stedelijk.nl/upload/persberichten/Persbericht%20Cees%…
Twee jaar daarvoor was een andere op geld en kunst verliefde zakenman toegetreden tot de zichzelf aanvullende Raad van Toezicht, de succesvolle beurshandelaar Rob Defares, met deze persberichtstrofe als ouverture (zie ook noot 5):
“Rob Defares (1961) is door de Raad van Toezicht in deze functie benoemd vanwege zijn affiniteit met moderne en hedendaagse kunst, bekendheid met de nationale en internationale kunstwereld, zijn brede managementervaring, zijn onafhankelijke oordeel en zijn open oog voor maatschappelijke ontwikkelingen.” www.smcs.nl/persberichten/rob-defares-nieuw-lid-raad-van-…;
In dat zelfde persbericht (van december 2009) kunnen we lezen hoe Defares (CEO van het bedrijf financiële markten en asset-management bedrijf IMC), wel eerst een grote zak met geld bij het museum gedeponeerd had, om deze – kennelijk fel begeerde – statusfunctie te bemachtigen. Hoeveel geld er in die zak zat weet niemand te vertellen, hier en daar wordt gesuggereerd dat het om meer dan een miljoen of meerdere miljoenen Euros gaat (toch vreemd voor een instelling waarin ondanks het feit dat het nu een soort bedrijf in de vorm van een stichting is, toch jaarlijks heel veel belasting geld gestoken wordt, een semi-publieke instelling dus en zou de belastingdienst er niet van weten? Onzin!) ‘Geheel belangeloos’ was die – belastingtechnisch zeker aftrekbare – geldzak, zo probeert de Press Office van het Stedelijk ons nog uit te leggen:
“Maart jongstleden maakte het museum bekend dat IMC Hoofdfounder van het Stedelijk is geworden.Hoofdfounders geven een zeer substantiële eenmalige bijdrage, om niet, dus zonder afgesproken tegenprestaties.” www.smcs.nl/persberichten/rob-defares-nieuw-lid-raad-van-…
—–
Nu wordt voor de tweede keer binnen een paar jaar door deze Raad van Toezicht, die meer doet dan enkel toezien, een directeurs-talent van elders aangetrokken en ingevlogen. De badkuip van het museum loopt over door deze drang naar internationale allure en het artistieke zwaargewicht dat daar voor nodig is.
Waarom niet terug naar af, een benoeming van een Nederlandse museumbestierder, die wat lokaal was & is, beter kent en haar of zijn talenten kan aanwenden om ook dat internationaal te maken?
—-
Bij het afscheid van de vorige ingevlogen directeur, Ann Goldstein, schreef ik verleden jaar: “Het was de drang naar ‘internationalisering’, de wat zielige grootheidswaanzin van “Amsterdam Wereldstad”, waardoor gekozen werd voor iemand ‘van buiten’. Hierdoor vielen de eigen krachten van stad en land buiten het blikveld en kreeg de ‘internationale stijl’ – die er uiteindelijk overal hetzelfde uitziet – de overhand.
Niet dat we eigenheimse kunst behoeven, maar als de moderne kunst zich enkel in een museum weet te manifesteren als het eerst ‘internationaal’ op de kunstmarkt ‘doorgebroken’, als alles ‘well established’ is voordat het getoond wordt, wanneer een kunstzinnig directeur het niet aandurft een geheel eigen keuze te maken, wars van bestaande opvattingen, dan wordt ook een bezoek aan zo’n museum niet meer dan “een koude douche in het stedelijk badhuis.” (8)
De keuze voor iemand van buiten af, zonder een eigen lokaal circuit, is ook een machtsfactor die de relatie van het museum- en stadsbestuur en de van buiten ingevlogen ‘bewindvoerder’ bepaalt. Noteerde dat al bij het kortstondige bewind van Ann Goldstein:
“zou het kunnen zijn dat bestuurders en subsidiegevers willens en wetens curatoren en directeuren van buiten halen, als mensen die geen eigen ‘circuit’ hebben in de plaats van aanstelling, als gewillige uitvoerders in plaats van eigenzinnige beleidsmakers.” (ibid. 8)
De bij coöptatie samengestelde Raad van Toezicht van de Stichting die het Stedelijk Museum sinds het jaar 2006 is, bestaat enkel uit Nederlanders. (2) Van de elf directeuren sinds het begin van het museum in het jaar 1895, zijn er twee niet Nederlanders, met inbegrip van de nieuw aangestelde Beatrix Ruf. Tot het jaar 2003 kan men spreken van langere periodes van directeurschap, met Cornelis Baard (1906-1936), Willem Sandberg (1945-1963) en Eddy de Wilde (1963-1985) als directeuren met een bewind langer dan een decennium. Deze benoemingen waren allen door het stadsbestuur.
Sinds de nieuwe organisatievorm los van de Gemeente Amsterdam en de opgedrongen bedrijfsmatige aanpak van musea in het jaar 2006, zijn er in acht jaar tijd drie aanstellingen van nieuwe museumdirecteuren geweest.
Cultuur – in ons tijdsgewricht – is volgens de privatiseerders het meest gebaat bij een bedrijfsmatige aanpak en zo wordt de culturele sector stukje bij beetje door het bedrijfsleven opgeslokt, via talloze slimme constructies, die zo gebruikelijk zijn als het om het maximaliseren van de winst gaat. (9) Dat wijst niet enkel op een verandering van gezagsverhoudingen, minder autonomie voor de museumdirecteur en achter de schermen marchanderende toezichthouders aangestuurd door hun achterban, maar ook op het ontbreken van voldoende jaren om niet enkel een eigen koers uit te zetten, maar die ook – over verloop van tijd – daadwerkelijk gestalte te kunnen geven.
Ook moet opgemerkt worden dat de verhouding tussen museumdirecteuren en staf, met name conservatoren, van een vaak collectief ontstaan beleid met veel inbreng en verscheidenheid van de kant van individuele conservatoren met kansen om zichzelf duidelijk te profileren, weer teruggebracht is tot een model waarbij de artistiek directeur geacht wordt sterk aan te sturen en de conservatoren minder of geen ruimte voor eigenzinnige invulling van hun taak krijgen. Uit ‘de stal’ van museum directeur Eddy de Wilde (1963-1985), werd de vroegere conservator Wim Beeren tot directeur (1985-1993). Wie kent er tegenwoordig nog de namen van individuele conservatoren van Het Stedelijk, zoals wel het geval was in de toch als meest succesvolle en creatieve periode van het museum geldt, die van 1945 tot het jaar 1993?
Wat moeten wij met aanbevelingen als dat deze dame – Beatrix Ruf – internationaal behoort tot de “Power Top 100” in de wereld van de kunst? In de wereld van de kunsthandel , dat is mijns inziens juister geformuleerd. Je kunt dit laatste ook lezen in het eerder aangehaalde persbericht over de benoeming van Beatrix Ruf in de woorden van de voorzitter van de Raad van Toezicht, Ribbink:
“Zij beschikt over het unieke vermogen om kunstenaars, verzamelaars, ‘de markt’ en de publieke sector met elkaar te verbinden, en weet heel goed te werken in en met de stad. (voor bron zie noot 1)
Kunstenaars > Verzamelaars > Markt > Stad dat is een bepaald soort visie op de rol van een museum voor moderne kunst. Of het niet genoemde ‘publiek, bezoeker of beschouwer’ nu onder het begrip ‘markt’ of ‘stad’ valt, is uit deze tekst niet goed op te maken. Ook al zou het publiek in het woord ‘stad’ inbegrepen zijn, dan nog is de hiërarchie in de volgorde ‘kunstenaar -> verzamelaar -> markt’, tekenend voor wat er leeft in zo’n zelfbenoemde ‘Raad van Toezicht’. Wellicht doet ex-politca Guusje ter Horst (PvdA) er goed aan om nog eens haar positie in zo’n lichaam vanuit haar eigen praktijk van verkozen raadslid en parlementariër, te evalueren, aangezien haar positie in deze ‘toezichtsraad’ niet via enige democratische procedure tot stand kwam, terwijl er wel gesuggereerd wordt dat zij iets aan ‘maatschappelijk gedragen’ inbreng met zich meebrengt. Weer in de woorden van Alexander Ribbink, persbericht Stedelijk Museum 5 januari 2011:
“De brede maatschappelijke blik en publieke ervaring die Guusje ter Horst meebrengt is voor een museum als het onze van grote waarde. Als bestuurder in Amsterdam en op landelijk niveau heeft zij zich altijd ingezet voor cultuur.” www.smcs.nl/nieuwsberichten/nieuwe-leden-raad-van-toezicht
Wat is of wordt – buiten haar eigen succesvolle carrière – dan de ‘roeping’ van RUF de geroepene? De tijd zal het leren. Even snel als zij nu ingevlogen wordt, kan zij er – met de hierboven beschreven bestuurlijke bedrijfs-constellatie – er weer uitvliegen.
Dat in- en uitvliegen van ‘curators’ (zo worden die internationaal genoemd), wordt in de ‘business art world’ zelf als iets positief gezien. Dat gezichtspunt is goed te vinden op het digitale platform “E-Flux”, met zijn jaarlijkse competities voor internationaal operende jet-set curatoren. In het eigen art-business taaalgebruik wordt dat dan benoemd als “New Dynamics in Museums: Curator, Artwork, Public, Governance” en het citaat dat ik hier als voetnoot 10 toevoeg, geeft wonderwel weer hoe dat milieu van succesvolle museum-managers verstrikt raakt in haar eigen woordenschat en struikelt over wat ik niet anders kan benoemen als zijnde een ‘cirkel-redenering’
“the world is now presentable through the forces that shape it.” (10)
tj. 9/4/2014
—-
Inspiratiebron: 9/4/2014 NRC/Handelsblad: “De Duitse Beatrix Ruf wordt de nieuwe directeur van het Stedelijk Museum in Amsterdam. Dat heeft het museum bekendgemaakt. Met deze benoeming kiest het Stedelijk voor een inhoudelijk zwaargewicht. Daarmee zet het museum de lijn voort die met Rufs voorganger Ann Goldstein werd ingezet: veel ruimte voor experiment en jonge kunstenaars die internationaal opereren. De Amerikaanse Goldstein was de afgelopen vier jaar artistiek directeur van het Stedelijk en stapte in november op. Goldstein kreeg kritiek omdat ze geen Nederlands sprak en onvoldoende communiceerde.” (…) “Het Amerikaanse tijdschrift Art Review plaatste haar vorig jaar op nr. 7 in de ‘Power Top 100‘. De raad van toezicht van het Stedelijk roemt “haar oog voor jong talent, haar uitgebreide netwerk en het radicale en zelfverzekerde programma dat zij neerzette in de Kunsthalle”. www.nrc.nl/nieuws/2014/04/08/duitse-curator-beatrix-ruf-n…
en een fors formaat fot van Beatrix Ruf op het vlieveld van München
032c.com/wp-content/uploads/2011/09/Foto-Kopie-2.jpg
——–
Noten (1) 8/4/2014: persbericht Stedelijk Museum Amsterdam: “Een selectiecommissie van de Raad van Toezicht stelde een profiel samen na raadpleging van de staf van het museum en won ook advies in bij experts in Nederland en buitenland. Acht kandidaten werden uitgenodigd voor een gesprek. John Leighton, voormalig directeur van het Van Gogh Museum, was als extern adviseur in de laatste fase betrokken bij de procedure.” www.stedelijk.nl/nieuwsberichten/beatrix-ruf-nieuwe-direc…
(2) Alexander Ribbink (voorzitter: UNILEVER, MARS Inc (van de chocolade-toffee-bar), Tom Tom) (3), Cees de Bruin (een miljardair: Infodin (wereldwijd operende investeringsmaatschappij) met o.m. belangen in het baggerbedrijf IHC Merwede) (4), Rob Defares (CEO van IMC een beurshandelaar die in crisistijd miljoenen wist binnen te slepen) (5), Guusje ter Horst (PvdA politica en bestuurder was wethouder in Amsterdam, Minister voor Binnenlandse Zaken en burgermeester van Nijmegen), Prins Constantijn van Oranje (nam de plaats in van de voormalige bankdirecteur van het ABN/AMRO-schandaal Rijkman Groenink die zichzelf een mooie miljonen vertrek-bonus bezorgde, Groenink was ook de man achter de inbeslagname van de kunstcollectie van Dirk Scheringa; De Prins zijn kwaliteiten zijn onmeetbaar omdat Prinsen in Nederland enkel naar de mond gepraat worden en kritiek op hen op alle mogelijke wijzen weggemoffeld wordt; bekend als voorzitter van World Photo competitie; gaf ooit deze beschrijving van zijn kwaliteiten (6), Willem de Rooij (de enige kunstenaar in de raad, maar dan wel één die ‘business like’ opereert, met vooral conceptuele werken waarbij hij eerder als ‘conservator/curator’ dan als beeldend kunstenaar optreedt: “I’m not a dirty hands-type person”; een kunstenaar ook die zijn subsidie-aanvragen hoog-frequent gehonoreerd ziet en zelf ook met regelmaat zitting neemt in commissies die collega kunstenaars en curatoren op “kwaliteit” beoordelen) (7), Madeleine de Cock Buning (Voorzitter van het Commissariaat voor de Media, professor Auteurs- en Mediarecht, Stichting Machiavelli, Vereniging voor Intellectueel Eigendom; iemand die ‘bezit en ‘bezitsvorming’ weet te stellen boven de zich niet aan wetten houdende ‘vrije creativiteit’.)
(3) 20/1/2011: “ALEXANDER RIBBINK CASHT MET VERKOOP Q-GO Hightech-baasje Alexander Ribbink weet als geen ander hoe hij geld zijn portemonnee in moet navigeren. Met de verkoop van de in Nederland ontwikkelde zoekmachine Q-go aan het Amerikaanse internetbedrijf Rightnow is zo’n $34 miljoen (€28 miljoen) gemoeid. Het Nederlandse Prime Ventures had als investeerder een groot aandeel in Q-go, en laat Quote 500-coryfee Ribbink daar nu net partner zijn.” www.quotenet.nl/Nieuws/Alexander-Ribbink-casht-met-verkoo…
(4) 7/1/2013: “”MILJARDAIR CEES DE BRUIN (INDOFIN) VERWERFT MEERDERHEID IHC MERWEDE www.quotenet.nl/Nieuws/Miljardair-Cees-de-Bruin-Indofin-v…
(5) 4/2/2011: “ROB DEFARES EN WIET POT VERDELEN €13 MILJOEN” “Een dag voor de wettelijk gestelde deadline, 1 februari dit jaar, heeft beurshandelshuis IMC, eigendom van Quote 500-leden Rob Defares en Wiet Pot, zijn cijfers gedeponeerd over 2009. Net als in 2008 kunnen de twee zo’n €13 miljoen dividend verdelen.” www.quotenet.nl/Nieuws/Rob-Defares-en-Wiet-Pot-verdelen-1…
(6) 17/3/2009: “Photography and the imagination of Prince Constantijn: from patronage to paternalism” limpingmessenger.wordpress.com/2009/05/17/244/
(7) 13/12/2010: Citaat afkomstig van “A chat with… Willem De Rooij” www.exberliner.com/culture/art/a-chat-with-willem/
– Ook De Rooij wordt – zoals altijd – juichend binnengehaald door de Raad van Toezicht. Ik citeer nu uit De Volkskrant van 5/1/2011, die natuurlijk niets anders aanhaalt dan het opgewekte persbericht van het Stedelijk Museum zelf, zoals gebruikelijk, kranten als doorgeefluik van public-relation-berichten: “De Rooij (1969) participeerde in verscheidene thematentoonstellingen van het Stedelijk. Hij is volgens het museum ‘één van de meest toonaangevende kunstenaars in Nederland, die in zijn werk het spanningsveld onderzoekt tussen maatschappelijk en politiek bewuste kunst enerzijds en autonome verbeeldingskracht anderzijds’.”
www.volkskrant.nl/vk/nl/3360/musea-en-galerieen/article/d…
–
“Maatschappelijk en politiek bewuste Kunst” die zich wel steeds netjes binnen het subsidiekader van de staat weet te passen. Nog even de Jaarverslagen van Het Mondriaan Fonds er op nageslagen en dan scoort Willem de Rooij zeer behoorlijk: 2009: 2x met projecten in Wenen Londen; 2010 2x met projecten in Berlijn en Senegal; 2011 1x voor een project in München; 2012 3x (Amsterdam, Dakar, Londen); 2013 2x voor iets in München en weer in Ghana). Dat is subsidie-statistsich gesproken een bovenmatig hoge score voor een Nederlands beeldend kunstenaar, en dan gaat het hier enkel om de vele duizenden Euro’s dia via het staats Mondriaan-Fonds naar de De Rooij als latere ‘toezichthouder’ van het Stedelijk Museum stromen (ook nog toen hij al lid van deze raad geworden was in het jaar 2011).
www.mondriaanfonds.nl/Leestafel/Jaarverslagen/ www.mondriaanfonds.nl/Leestafel/Jaarverslagen/Jaarverslag…
(8) -29/8/2013: “Ann Goldstein: Stedelijk Badhuis Koude Douche / Municipal Bathhouse Cold Shower” www.flickr.com/photos/7141213@N04/9615666546/
(9) 8/1//2013: “Toezichthouders musea komen steeds vaker uit bedrijfsleven” www.volkskrant.nl/vk/nl/3360/musea-en-galerieen/article/d…
(10) E-Flux website met een fraai staaltje van post-moderne redeneerkunst, waarbij ‘gever’ en ‘weergever’ in een spiegelgevecht verwikkeld zijn om wie van de twee er het eerst was, eindigend in een nooit eindigende verwijzing naar elkaar: een ‘cirkel-redenering’: 2013 Annual Conference “New Dynamics in Museums: Curator, Artwork, Public, Governance” 12–14 August 2013 “Rather than on the question of what museums represent, the focus of this year’s conference “New Dynamics in Museums: Curator, Artwork, Public, Governance” will be on who the agents of representation are. Having become too extensive to be represented in the museum context in its entirety, the world is now only presentable through the forces that shape it. And the same goes for the art world, which can be less grasped encyclopedically than ever before. Art was the first to express a critical attitude to the dominant forces shaping reality, most directly with institutional critique. After being dealt with by art, museum work embraced self-reflection. The museum seems to represent the world most accurately by reflecting the dynamics of its own work, which in turn reflects the dynamics of our socioeconomic reality in general.”
www.e-flux.com/announcements/2013-annual-conference-at-ma…
(*) De reden waarom dit betoog oorspronkelijk gepubliceerd op Flickr door miij (eveneens op dit blog geplaatst is: BEATRIX RUF, bij haar aantreden in 2014 maakte it dit tableau met descriptio, destijds geplaatst op Flickr, maar aangezien al weer twee jaar terug de Flickr beheerder al mijn 700 zoveel tableaus geclassificeerd heeft als ‘adult content’ (volstrekt belachelijke beslissing omdat er geen spatje porno in mijn tableaus zit en allen degelijke studies zijn… herhaalde protesten tegen deze beslissing leiden enkel tot digitale geautomatiseerde antwoorden van Yahoo/Flickr… Aangezien ik noch tijd, noch geduld, noch het geld heb voor een juridisch anti-censuur proces (de ‘adult content verklaring kwam op het moment dat ik duizend en meer ‘hits’ per dag had en mijn score naar de 3 miljoen op weg was)… nu daarom volsta ik met herpublicatie op mijn blog The Limping Messenger… sommige links in dit stuk gaan wel naar het Flickr materiaal, u moet maar zien hoe u er toegang toe kunt krijgen). Oospronkelijke versie April 17, 2014 op Flickr met 8.116 views.
Read Full Post »
the limping messenger 
