van moord & overval tot overlast & onveiligheid, bij ieder nieuws item in deze categorie komt er ook een persbericht van de politie waarin…. MEER GELD & MEER PERSONEEL
geëist wordt, waarop dan politici die eisen nog eens herhalen om hun achterban het gevoel te geven dat er wat gedaan gaat worden…
MAAR WAAR KOMEN DIE NIEUWE AGENTEN VANDAAN?
Bestaande selectie & opleiding zijn onvoldoende om aan de vraag te voldoen. Productie van geavanceerde androïden is het enige antwoord. Zo zijn er twee klassieke modellen uitverkoren om als basis te dienen van de nieuwe en masse te repliceren politie-agenten: Lust & Hauer.
IEDERE BUURT EEN EIGEN REPLICANT COP
Denk eens in Lust & Hauwer op patrouille, korte metten makend met:
-fietsers op het voetpad > “als ik u was zou ik afstappen” gecombineerd met een razendsnelle greep aan de bagagdrager waardoor de fiets direct tot stilstand komt;
-stuiterende auto’s door hun keiharde disco-speakers > een wenk is voldoende voor de bestuurder om de per direct het geluid af te zetten;
-bierblikjes gooiende hooligans > de aanvoerder wordt een arm op de rug gedraaid en op de grond gedwongen, allen begrijpen dat er hier niet met het gezag gespot kan worden;
-een schietgraag bendelid op straat > ziet zijn kogels afketsen op het bionic harnas van de ‘replicant cops’ en gooit van schrik zijn wapen weg…..
En dat alles wordt tevens live gestreamed op een apart Lust & Hauer kanaal van de lokale televisie….
LAW & ORDER met LUST & HAUER
Zo hoort het ook in onze moderne tijd: de reality show wordt werkelijkheid.
“PLASTERK VIST TEGEN DE STROOM IN en raakt daarbij verstrikt in eigen netten onder gekrijs van meeuwen”
Is de kop bij een prent en tekst die ik op 12 februari 2014 publiceerde op mijn Flickr news-tableau web-site. Het ging om een kamer-debat waarbij de toenmalige minister van Binnenlandse Zaken Plasterk (PvdA) uitleg moest geven aan de Kamer over het bespioneren van burgers. Velen lieten zich in de luren leggen en dachten dat het de ‘volksvertegenwoordigers’ te doen was om bezwaar te maken tegen ‘oorlogvoering in vredestijd’ door het vissen in de data-zee waarin wij allen zwemmen naar vermoedens van mogelijk staatsgevaarlijk gedrag. Dit bleek verre van waar. In 2015 al was er een(nieuw) wetsvoorstel met steun van de Kamer om visgronden en visquoto voor burger-data fors uit te breiden. Ik herplaats hier de prent en het korte artikel om de uitslag van het Raadgevend Referendum over deze vorm van datavissen (sleepwet) in een kort historisch perspectief te plaatsen….
“Per Undas Adversas” is de wapenspreuk van de AIVD (Algemene Inlichtingen- en Veiligheidsdienst), “tegen de stroom in” voor wat de ‘nationale veiligheid’ genoemd wordt. Een eigen publicatie van deze dienst verduidelijkt de wapenspreuk en het beeld van drie tussen de mazen doorglippende vissen nog eens:
“Levende vissen zwemmen tegen de stroom in, alleen de dode drijven mee. Zo luidt het devies van de AIVD. Het symboliseert de instelling van de dienst” niet passief meedrijven met de golven, maar actief stroomopwaarts, het oog gericht op de bedreigingen van de nationale veiligheid.” (1)
Dit verklaard het ‘visserslatijn’ van de Minister van Binnenlandse Zaken als hij de Nederlandse natie en de volksvertegenwoordiging probeert uit te leggen wat hij niet zeggen kan & mag: ‘het doel heiligt de middelen’.
Wie Vrede wil, bereidde zich voor op Oorlog. Si Vis Pacem Para Bellum. En zo worden wij allen massaal bespied, als het moet glippend ‘door de mazen van de wet’. Dat is sinds jaar en dag de taak van een Minister van Binnenlandse Zaken, het gelijktijdig bevorderen en afdekken van deze praktijk. (2) Want wat al die dubbelgetongde volksvertegenwoordigers nu eigenlijk wilden met het debat over de halve waarheden en hele leugens van Minister Plasterk, blijft even onduidelijk als de uitspraken zelf van deze bewindsman.
Heb ik wellicht iets gemist? Heeft iemand in de Tweede Kamer gezegd dat afluisteren en napluizen van de telecommunicatie van Nederlandse staatsburgers geheel en al uitgebannen moet worden? Dacht van niet!
Het debat ging enkel over een beroepsmatige onwaarheid die de Minister op televisie had gemeend te moeten verspreiden en de manier waarop hij naderhand de Kamer had geïnformeerd over de ware identiteit van de visser naar onze privé gegevens. (3) Het ging NIET over het vissen zelf.
De Kamer had – zo kon na tien uur debat en konkelpauze begrepen worden – geen principiële bezwaren tegen het bespieden van burgers,en had geen bezwaren gehad tegen tegen de ministers van Binnenlandse Zaken en Defensie als dezen haar ‘binnenskamers’ ‘vertrouwelijk’ op de hoogte hadden gesteld. Kamerleden worden immers van meet af aan getraind in de discrete omgang met niet-publieke-informatievoorziening, in lands- of partijbelang. De commissie ‘Stiekum” waar fractievoorzitters onder zware geheimhoudingsplicht over heikele staatszaken geïnformeerd worden is maar één van de voorbeelden. (4)
Het vissen in onze privé-gegevens gaat ondertussen gewoon door, want “het landsbelang” gaat voor. (4) Het debat in de Tweede Kamer en de ‘motie van wantrouwen’ tegen de Minister van Binnenlandse Zaken was als het krijsen van meeuwen bij het ophalen van het visnet.
===
(1) Algemene brochure AIVD (het devies werd verzonnen door de eerste directeur van de na WWII vernieuwde Binnenlandse Veiligheidsdienst (BVD) mr. L. van Enthoven (1949-1961) tijdens het begin van de Koude Oorlog. Tekst ontleend aan een https link van de AIVD site: www.google.nl/url?sa=t&rct=j&q=aivd+brochure+alge…
(2) De digitale technologie website Tweaker gaf gisteren een korte samenvatting van het debat, waarin de politiek van ‘afdekken’ nog eens bevestigd wordt:
“Volgens Plasterk, die verantwoordelijk is voor de AIVD, moet er over het algemeen zo weinig mogelijk over de werkwijze van de inlichtingendiensten naar buiten worden gebracht. “Dat is een vaste regel.” Minister Jeanine Hennis-Plasschaert van Defensie, die de MIVD onder zich heeft, is het daarmee eens. “We willen zo min mogelijk naar buiten brengen, omdat we mensen die het minder gezellig met ons voorhebben, niet in onze kaarten willen laten kijken”, zei ze in de Kamer. Openbaarheid kan de veiligheid schaden, ‘hoe oppervlakkig de informatie ook lijkt’, benadrukte Hennis-Plasschaert.” tweakers.net/nieuws/94260/plasterk-onthullingen-snowden-h…
(3) Niet, zoals eerst gesuggereerd werd de Amerikaanse veiligheidsdienst NSA, maar de eigen Nederlandse veiligheidsdiensten AIVD en MIVD: “Het kabinet heeft nieuwe informatie naar buiten gebracht over het onderscheppen en delen van informatie tussen Nederlandse en Amerikaanse veiligheidsdiensten. Onderzoek heeft uitgewezen dat 1,8 miljoen ‘records’ over telefoonverkeer (metadata) niet door de Amerikanen, maar door de Nederlandse diensten AIVD en MIVD zijn onderschept.” www.nrc.nl/nieuws/2014/02/05/kabinet-maakt-draai-niet-nsa…
(4) Dit bericht in NRC/Handelsblad van 14/2/2014 maakt dat duidelijk:
“De ‘commissie-stiekem’, waarin fractievoorzitters van de Tweede Kamer worden bijgepraat over de geheime diensten, is mogelijk wel geïnformeerd over de werkelijke herkomst van de 1,8 miljoen Nederlandse belgegevens waarover de Amerikaanse afluisterdienst NSA beschikte.” De voorzitter van die commissie is de fractievoorzitter van de regeringspartij VVD, die in een ‘de pot verwijt de ketel dat ie zwart ziet’ manoeuvre zijn taak als geheimhouder – uit politieke motieven – veronachtzaamd door te proberen iets te zeggen zonder het te zeggen:
“De conclusie in de motie [ van wantrouwen tegen de Minister van BZ tj.] dat de Tweede Kamer niet is geïnformeerd, is een politiek oordeel. De motie kán per definitie niets zeggen over wat er wel of niet in de commissie voor de inlichtingendiensten is besproken, want dat is geheim.” www.nrc.nl/nieuws/2014/02/13/kamer-was-mogelijk-wel-al-ge…
(5) Het is leerzaam om de FAQ Frequently (Asked Questions/Veelvuldig gestelde vragen) pagina van de AIVD eens ontspannen door te lezen, daar wordt onomwonden (voor de goede lezer) duidelijk gemaakt dat veel niet kan en mag, maar toch ook weer wel mag en gebeurd. Ik citeer een paar voorbeelden:
“De bevoegdheden van de AIVD zijn alle in de wet geregeld en worden, omdat daarmee een inbreuk wordt gemaakt op de privacy van burgers, alleen ingezet na zorgvuldige afweging. In een aantal gevallen is voor het gebruik van een bijzondere bevoegdheid toestemming nodig van de minister van Binnenlandse Zaken en Koninkrijksrelaties.
[bw] Tapt de AIVD het internet af?
De AIVD heeft de mogelijkheid in het belang voor de nationale veiligheid telecommunicatie op te vangen. Het kan gaan om telefoonverkeer, sms’jes, e-mails enzovoort. De AIVD mag niet zomaar de telecommunicatie van burgers bekijken. Aan de inzet van de bijzondere bevoegdheden van de AIVD zijn strikte voorwaarden verbonden. De bijzondere bevoegdheden en de voorwaarden waaronder deze mogen worden ingezet, zijn terug te vinden in de Wiv 2002.”
(…)
Wat is metadata-analyse?
Communicatie bestaat uit metadata en inhoud. De inhoud is bijvoorbeeld de tekst van een e-mail, of wat er gezegd wordt in een telefoongesprek. De metadata betreft de data over de communicatie, zoals de afzender, de ontvanger, de duur van een gesprek, de grootte van een e-mail en de routering van de communicatie. Deze informatie is veelal nodig om de communicatie tot stand te brengen. Door analyse van metadata kan de AIVD onder meer netwerken van personen en organisaties in kaart brengen. Zo wordt gekeken welke communicatie voor de taken van de AIVD relevant is. Alleen van die communicatie kan de AIVD de inhoud bekijken maar daaraan zijn weer strikte voorwaarden verbonden.
[bw] Kan de AIVD zomaar telefoons aftappen?
Het aftappen van telefoonlijnen is één van de bijzondere inlichtingenmiddelen die de AIVD ter beschikking heeft. Deze bijzondere inlichtingenmiddelen maken inbreuk op de persoonlijke levenssfeer en worden daarom pas na een zorgvuldige afweging ingezet. De inzet van het middel moet in verhouding staan tot de ernst van de zaak én het moet niet goed mogelijk zijn de gegevens op een minder ingrijpende wijze te verkrijgen. De noodzakelijkheid moet gemotiveerd aangetoond worden. Voor het aftappen van telefoongesprekken geldt dat de minister van Binnenlandse Zaken en Koninkrijksrelaties zijn schriftelijke toestemming moet geven.
[bw] Wat is het verschil tussen kabelgebonden en niet-kabelgebonden telecommunicatie?
Telecommunicatie vindt plaats door een kabel (bijvoorbeeld in de grond of op de bodem van de zee), of door de ether (niet door een kabel, maar door de lucht). Veel communicatie verloopt tegenwoordig door de kabel én door de ether. Als je bijvoorbeeld belt met een mobiele telefoon, dan gaat het signaal eerst door de lucht naar een zendmast, en van die zendmast verder door de kabel. Voor de grotere afstanden worden vaak nog satellietverbindingen in het traject opgenomen. In beginsel kan elke vorm van telecommunicatie door de kabel, door de ether, of door beide verlopen. Meer informatie is te vinden op de pagina over interceptie van telecommunicatieverkeer.
[bw] Wisselt de AIVD gegevens uit met andere diensten, zoals de Amerikaanse NSA?
De AIVD doet geen uitspraken over de vorm van samenwerking met specifieke buitenlandse diensten. De samenwerking tussen de AIVD en buitenlandse diensten wordt ingekaderd door de Wiv 2002. Bij het bepalen van de mate van samenwerking met een buitenlandse dienst kijkt de AIVD naar de democratische inbedding, het respect voor de mensenrechten, de betrouwbaarheid en de professionaliteit van die dienst, en naar het belang van de samenwerking voor de AIVD.
[bw] Mag de NSA zomaar mijn e-mail lezen?
Volgens de Nederlandse wet niet. De meeste mensen hebben echter een e-mailadres waarbij gebruik wordt gemaakt van Amerikaanse servers of waarvan het verkeer via Amerikaanse kabels loopt. Daar is dan de Amerikaanse wet op van toepassing. Van de Amerikaanse wet mag de NSA, onder voorwaarden, die data inzien.
The ‘eye of providence’, the all seeing eye of god has changed from a religious symbol into an automated digital routine available only to the unseen activities of state security agencies and whoever else may get hold of it. The eye of providence can be seen on one side of the seal of the United States in a vignette, on the other side is a picture of an eagle with in its claws a palm leaf and a bunch of arrows, above its head a group of stars within a nimbus of a great explosion. The seal is also depicted on a one dollar bill. It is as if this emblematic symbolism is now materialising with the advent of ‘social network surveillance’ of the internet and the global remote controlled spying systems, complimented by unmanned aerial vehicles that can both see and destroy what is classified as ‘the enemy’.
“IN GOD WE TRUST” is written with capital letters on the dollar note and we may wonder what the meaning of this sentence is now-a-days. Are we – the supposed creatures of God – to be trusted or not? Who is in fact the ‘WE’? The issuer of the bank notes? The state? Should it not be ‘we’ from ‘we the people’, us practicians of TRUST. Trust that forms the basis of any form of community? From friendship and love to commune and society?
click for original picture big enough to print it as a poster
‘TRUST NOBODY” may become the adage of our age by spectacular enlargement of the exceptions and negations of the general ‘good willingness’ that keep our societies up and running most of the time. The derailment of one or just a few is used to impose one draconian measure after another, punishing those who had no part whatsoever in acts of deceit and violence. We are facing infringement upon infringement by politicians and state authorities of ‘civil liberties’ won after centuries of struggle.
The success of digital social media exemplifies not only the success of the commercialism that keeps these systems running, but also expresses the level of trust people are willing to give and expect to receive from others. There is a positive social impulse in it. Governmental digital surveillance plans – as proposed now in the United Kingdom and implemented already in many states that deny their citizens their basic civil rights – harm this social impulse, harm society as a whole.
While all of us are apparently DISTRUSTED by the state we are asked to TRUST the technology, intelligence and application of military force, used by the same state, all ‘in our name’.
War is not anymore necessary to create a battlefield. The integration of networked information systems, with real time remote sensing surveillance, will bring war to any home in the world classified as a legitimate target. The virtual and the real will be seamless integrated. Google-StreetView encompasses Google-BattleView. Constant intelligence from landline and mobile phone, Facebook, Twitter, Email, SMS, Chat and any other digital social media, is laid out on multi-dimensional grids, by automated algorithms, with only the parameters set by humans. We are supposed to trust the formulation of these social control and security algorithms. We are supposed to trust the interpretation of potentially alarming data. And now, with the newly announced system of nuclear driven permanent drones patrolling the skies, we are meant to trust not only the proper – supposedly pinpoint – summary executions delivered by these devices, but also the constant well functioning of the nuclear energy generators build into these unmanned aerial vehicles of death.
Antwoord van 10 februari 2012 van burgermeester Aboutaleb van Rotterdam op mijn (open) brief aan hem van 6 februari 2012; kenmerk 886366.
Geachte heer Van Tijen,
Naar aanleiding van uw e-mail van 6 februari jongstleden, waarin u aandacht vraagt voor Europees stadiumverbod [*] voor hooligans, bericht ik u als volgt.
Allereerst wik ik u bedanken voor uw email en de signalen die u daarin kenbaar heeft gemaakt. Het is prettig te lezen dat u meedenkt dat stel ik zeer op prijs. U geeft in uw e-mail aan dat u mijn reactie snapt, maar ook dat u vindt dat er onvoldoende is nagedacht over de bijwerkingen op langere termijn. Ik wil u laten weten dat ik uw overwegingen begrijp en er inderdaad goed moet worden uitgezocht of dit een goed en effectief middel is en zodoende het werkelijke probleem wordt opgelost.
Niettemin ben ik enthousiast over het feit dat dit probleem in Europa ook aandacht krijgt. Hoe het daadwerkelijk vorm gaat geven [sic **] zal te zijner tijd uitvoerig worden onderzocht, uw argumenten neem ik dan zeker mee.
Ik vertrouw erop u hiermee voldoende te hebben geïnformeerd.
Met vriendelijke groet,
Ing. A. Aboutaleb
Burgermeester
—
(*) “stadiumverbod” staat er, moet zijn ”stadionverbod‘. Zie opmerking van een trouwe en goede lezer over mijn slordigheid in spelling daar waar ik zelf steeds ‘stadiumverbod’ schreef in mijn oorspronkelijke brief aan Aboutaleb, te vinden onderaan dit bericht.
(**) “vorm gaat geven” staat er, denk dat daar bedoeld wordt ‘vorm zal krijgen’.
Ik begrijp uw reactie, maar denk dat u onvoldoende heeft nagedacht over de ongewenste bijwerkingen op langere termijn op het gebied van burgerrechten, doordat hiermee een precedent geschapen wordt voor groepsgewijs uitsluiten van onrust veroorzakende groepen burgers (ook hooligans zijn burgers), daar waar ik denk dat onze rechtstaat gegrondvest is op individuele burgers en hun individuele verantwoordelijkheid.
Hoe kan een Rotterdams bestuurder een in Italië of Kroatië uitgevaardigd stadiumverbod handhaven? Buitenproportionele controle zal het gevolg zijn. Een stadiumverbod is een heel ander middel dan een bestraffing voor een geweldsdelict. Een veroordeling in een ander land automatisch tot een veroordeling voor het gehele EU gebied te verklaren en het uitvaardigingen van (omstreden) uitreisverboden zoals nu voorgesteld wordt door Groot Brittannië (2), heeft enkel oog voor de taak van orderhandhaving, maar niet voor de fundamentele rechten op bewegingsvrijheid van Europese burgers.
Als iemand geweld gebruikt dient deze gestraft te worden. Vrijheidsbeneming met gebruikmaking van de gevangenis is daartoe het middel. De straf zal afhankelijk zijn van de aard van het vergrijp, maar een straf eenmaal uitgezeten is daarmee dan ook afgehandeld. De trend die wij nu zien is tegengesteld, bovenop taak en gevangenisstraffen worden nu ook andere strafmaatregelen gestapeld, terwijl het grondprincipe toch zou moeten zijn dat je maar éénmaal voor een vergrijp gestraft kan worden. Levenslange stadiumverboden zoals die nu in door media opgezweepte overreacties opgelegd worden, zijn juridische wangedrochten. Gedwongen groepstherapie zou in uitzonderlijke gevallen meer op zijn plaats zijn dan opsluiting en daarover hoor ik maar weinig.
Het stadiumverbod is een heel ander ding dan een gevangenisstraf, het beperkt de bewegingsvrijheid van burgers op bepaalde momenten en plaatsen. Niet alleen is dat een inperking van grondrechten, ook de handhaving ervan is zeer problematisch. (3)
Ik vraag u nog eens goed na te denken voor zoiets toe te juichen. U, als orderhandhaver van de stad Rotterdam, zal de groots mogelijke moeite hebben om op basis van computerbestanden hele volksmassa’s bij een voetbal stadion te screenen.
Het kan toch niet zo zijn dat door het gedrag van een zeer beperkte groep hooligans het overgrote deel van de voetballiefhebbers aan de methodes van een politiestaat blootgesteld worden. Hoe denkt u dat het gaat? Politieagenten die op vermoeden van ‘hooliganisme’ met een draadloos apparaat en wellicht een iris-scan (zoals gebruikt wordt in Irak en Afghanistan door de US en NATO troepen) mensen aanhouden, om hun legitimatie verzoeken? (4) Een cordon om een stadion leggen, met checkpoints vol elektronische apparatuur en gekoppelde persoonsgegevens, zoals bij de overgangen tussen Israel en de Gazastrook?
Ook is er de al gememoreerde ‘precedentwerking’, waarbij een regeling en vooral een operationeel controlesysteem (centrale database, mobiele controle eenheden die gebruik maken van draagbare biometrische apparatuur voor vingerafdrukken, gelaats- en oogherkenning) zonder veel moeite op andere niet ordelijke sociale groepen toegepast kan gaan worden. De strijd tegen voetbal hooligans ontaard op deze wijze in het experimenteren op burgers met hoog technologische controle-systemen en heeft een grensverleggende werking voor wat maatschappelijk aanvaardbaar geacht wordt aan overheidscontrole. (5) Eenmaal ingevoerd is er nauwelijks een weg terug, zoals de wildgroei aan video-bewaking in de publieke ruimte laat zien. Technologie wordt in de plaats van gemeenschappelijke menselijke sociale controle gesteld.
Als u de gehele tekst van het sport-paket aan maatregelen van het Europese Parlement van 2 februari 2012 leest, dan ziet u dat de maatregel tegen ‘hooligans’ een oneigenlijke onderdeel van een overigens positief aantal maatregelen is (geen doping, geen uitsluiting van vrouwen, enzovoorts).
Het voorgestelde EU-wijde stadiumverbod is uiteindelijk een strafrechtelijke maatregel, die om een grotere zorgvuldigheid van het afwegen van voor- en nadelen vraagt, dan nu het geval is geweest, door dit onderwerp als één van een serie van vijf ‘sport-maatregel’ te presenteren. (1) Nu is het niet meer dan een aanbeveling van het EU parlement aan de regeringen (“Procedure: Non-legislative resolution; REF.20120201IPR36950”).
Het lijkt mij dat hooliganisme niet bestreden dient te worden in haar uitwassen, maar in haar ontstaan. Hooliganisme is iets dat in Groot Brittannië, heel anders is dan in Italië, zo ook Nederland, enzovoorts. Het behoeft een lokale aanpak en geen EU-wijde ‘ukaze’. Een lokale aanpak, die vragen bij heel de massasport industrie en cultuur (in die volgorde) dient te stellen, vragen over levensomstandigheden van de bevolking van een stad, opvoeding, onderwijs, werk.. en vertier. Een gemeentelijk beleid dat karakter en wenselijkheid van steeds maar weer grotere massa-evenmenten zou moeten onderzoeken en daarvoor andere vormen zou moeten proberen te vinden. Dat is meer een kwestie van creativiteit dan van repressie. Een sociaal-culturele taak, hoe ouderwets dat ook in dit tijdsgewricht mag klinken.
Het levensklimaat van een stad is iets wat vormgegeven kan worden door betrokkenheid van burgers en bestuur, verdergaand dan enkel de ‘vrije krachten van de markt’.
De oplossing van voetbalhooliganisme dient u – en al uw collega’s in andere EU landen – lokaal te vinden, ‘bottom up’. Al uw energie lijkt nu te gaan naar een ‘lik-op-stuk’ beleid, terwijl structurele initiatieven niet genomen worden.
Hoogachtend
Tjebbe van Tijen, Amsterdam 5 februari 2012
——
EPILOOG
Video = “Alles los met DJ Paul Elstak in de Legioenzaal na afloop van Feyenoord-Ajax”, 7 februari 2010, met de gescandeerde leuze “Rotterdam Hooligans” door een hossende jolige menigte van heel veel mannen tussen de 20 en 40 en zo te zien ook een paar vrouwen.
“Rotterdam hooligans” is hier een ‘geuzennaam’ en dat is niet verwonderlijk, saamhorigheid en uitstoting gaan altijd samen. Aan de orde is hoe saamhorigheid met voetbal als mobilisatiepunt vorm krijgt. Dat wat eens anders was, kan dus ook weer veranderen in de toekomst. Wie weet van de huidige jonge generatie wat het woord ‘nozem‘ of ‘bromnozem’ betekent, terwijl daarmee toch een halve eeuw terug een gelijk ervaren maatschappelijk probleem aangeduid werd, met Amsterdamse straatgevechten tussen ‘pleiners’ en ‘dijkers’? Zo zal het ook met het woord ‘hooligan’ voor volgende generaties gaan. Sociale bewegingen, sociale problematiek schuiven over het podium en verdwijnen uit het zicht. De overmaat aan electorale gelegenheidswetgeving is al wat er van overblijft, terwijl iedere staat echt al genoeg ‘stokken heeft om de hond mee te slaan‘.
In plaats van ‘wetgeving’ zou ‘vormgeving’ moeten komen. Vormgeving van het uitgaansleven en dan niet enkel voor de bovenste strata van onze samenleving met tennis- en golfbanen, musea en theaterzalen. Ik aarzel om voetbalhooliganisme zuiver als een een klasse-verschijnsel te definiëren, maar niemand kan toch de grote sociale samenhang van een groot deel van deelnemers eraan, ontkennen. Het zijn zeker niet de meest bevoordeelden in onze samenleving die hier hun vermaak vinden. Voetbalvandalisme (de aanvankelijke term, later geïnternationaliseerd tot ‘hooliganism’) is een jonge ‘tak van sport’. Een ontzettende hoeveelheid energie die – kort geleefd – groepsgewijs tot ontlading gebracht wordt. Ontladingen die zich van het voetbalveld – door toenemende controle daar – verplaatst hebben naar andere ontmoetings- en confrontatie-plaatsen, tot aan de rand van de snelweg. Voetbal vaak niet meer dan een aanleiding voor afleiding.
Zelf vormgegeven toernooien met extra mediabelangstelling als trofee. Kortstondige roem binnen de groep, waar ‘leiders’ en ‘volgers’ dynamisch uitwisselbare rollen zijn. ‘Meeloophooligan’ lijkt mij een ‘dubbel-op-term’. De poging om het klassieke model van misdaadbestrijding, het aanpakken van de ‘boevenbaas’ en daarmee de ‘knechten’, te projecteren op de Hollandse Hooligan gemeenschap en zelfs te verankeren in een Voetbalwet, is een wereldvreemde Haagse parlementaire gedachte. (6)
Voetbaldveldjes met een enkele tribune zijn heel bewust omgevormd tot arena’s met torende etages rondom. ‘Arena’ komt van het Latijnse woord ‘harena’ en dat betekent zand, een speciaal soort zand dat gebruikt werd om het bloed dat vloeide – bij gladiatoren en andere wrede spektakels – in de enorme publieke Romeinse theaters – op te slurpen. Het is die schaalvergroting en heel de commercie die daar aan mee geholpen heeft, die de grondvesten voor het hooliganisme gelegd heeft en die belang heeft om die constellatie in stand houden. Nu deze voetbalindustrie en de daarmee verweven bier-conglemeraten in toenemende mate onaangenaam geconfronteerd worden met de uitwassen van hun eigen schepping, is het onaanvaardbaar dat enkel de hooligan gemeenschap gecriminaliseerd wordt en het zakenleven buiten schot blijft. Deze omstandigheid draagt een geur van ‘klasse-justitie’ met zich mee.
Sport als spectaculair schouwspel heeft zijn grenzen bereikt. De verhouding passief consumeren en actief deelnemen is geheel en al zoek. Er is een hele hoop energie in hooliganisme waar iets anders mee gedaan kan worden dan nu gebeurd. Zo wij spreken van milieuvervuiling en na lang aarzelen proberen daar wat aan te doen, zo kan ook analoog gesproken worden van ‘sportvervuiling’ en is aan ons allen de taak om daar iets van te maken waar velen plezier aan beleven en hun energie op een prettige wijze in kwijt kunnen raken. ‘Verduurzaamheid’ zou een nieuwe ambtelijke term voor massa sport kunnen worden. Sport waar mensen elkaar weer weten te ‘verduren’.
—-
(1) European Parliament 2012/2/2: “Sport: EU tackles hooligans, corrupt agents and illegal betting.” Five issues in one resolution: Promote sport for girls; – Blacklist hooligans; – Make doping a criminal offence; – Regulate sport agents; -Combine learning and training.
“Blacklist hooligans – Parliament asks that supporters who are known to be violent or to engage in discriminatory behaviour be banned from all European stadiums. A European data base should enable national authorities to ensure that the ban applies to any international matches played on their territory. MEPs also call on Member States and sports governing bodies to commit to tackling homophobia and racism against athletes.”
(2) The Guardian 2010/06/17 Rupert Meyers: “Football banning orders are out of control Our draconian anti-hooliganism legislation unfairly infringes the free movement of football supporters”
(3) Relevante grondrechten Universele Rechten van de Mens: “artikel 13 Een ieder heeft het recht zich vrijelijk te verplaatsen en te vertoeven binnen de grenzen van elke Staat.” EuropaNu.nl (voorlichtings site EU): “Binnen de Europese Unie mag u vrij reizen. Dit betekent dat u slechts een geldig paspoort of een geldige identiteitskaart nodig heeft om naar andere EU-landen i te kunnen reizen. Als burger van een EU-lidstaat bent u geen toerist of reiziger als alle andere, maar heeft u specifieke rechten en mogelijkheden. Zo mag u naar alle andere lidstaten reizen en daar tijdelijk wonen.”
(4) Reuters 2012/02/03: “Football fans in one German state may have to pass through “face scanners” at stadiums, according to interior ministry proposals designed to eradicate hooliganism.”
(5) The Football Forum 2009/1/13: “Police to target hooligans with fingerprint scanners.” Football Supporters’ Federation fears its use may cause problems for law-abiding fans. A spokesman said: “As far as we’re concerned, football fans should be policed on their behaviour, not their reputation.”
EUROPEAN FOOTBALL STADIUM BAN FOR HOOLIGANS… Ahmed Aboutaleb major of the City of Rotterdam rejoices today the European Parliament initiative for an European level implementation of banning locally convicted football hooligans from all EU stadiums. (1) This law initiative has been long in the making. An earlier document by the Council of the European Union “Resolution of the Council on preventing and restraining football hooliganism through the exchange of experience, exclusion from stadiums and media policy” dates back to the year 1997:
The responsible Ministers invite their national sports associations to examine, in accordance with national law, how stadium exclusions imposed under civil law could also apply to football matches in a European context.
However much I dislike football hooligans this is a juridical precedent which will have far reaching negative consequences for civil rights in general. Not only does it create yet another centrally managed person database that can be accessed by all EU police forces (like data on persons DNA, illegal migrants and so on) it is a further step in constructing a ‘central EU police force’ with all its inherent dangers. Such an EU-wide anti-hooligan law also means multiplied condemnation – for a big part of the European continent – on the basis of a local conviction.
Together with actual proposals (in the Netherlands) for ‘whole sale mass arrests’, not only hooligan “leaders”, but also of their “followers” (‘meeloophooligens’ is the Dutch term), we can be certain that such an extra-national banning and black-listing power, will be abused in ways beyond our imagination. Once such a law and its enforcement has been put into effect, other ‘social distinct groups’ whose behaviour is classified as unruly can get the same routine treatment in the future. The Council of Europe document of 1997 cited above speaks of “preventing and containing of disorder”, so one need not to be surprised when other forms of “disorder” will be handled in the long run in the same way. For instance, when we take in account the frequent attempts by politicians – defending employers interest – to criminalise strike actions, trade union activists could be databased and blacklisted with the same ‘anti-hooligan routine’.
—-
(1) It is interesting to note that the ‘hooligan-ban’ proposals in the European Parliament plenary session of February 2. 2012, was part of a bundle of all kind of measures related to sport listed in this order: – Promote sport for girls; – Blacklist hooligans; – Make doping a criminal offence; – Regulate sport agents; -Combine learning and training. The resolution – thus packaged – has been passed with 550 votes in favour, 73 against and 7 abstentions. In the section of hooligans is also this sentence: “MEPs also call on Member States and sports governing bodies to commit to tackling homophobia and racism against athletes.” Something problematic in the sense of ‘civil rights’ has been hidden inside a package of mostly emancipatory proposals.
When images could be searched with images. The idea has been there for a long time, some early big databases could do it a bit, like one designed by IBM of which QBIC (Query By Image Content) is an offspring. This used to be only for customers paying a high price and using dedicated big machines…
The official logo of TinEye company
Often people are not well aware of what they do while searching for images, but almost all image search engines on the net are ‘text based’. Now there is TinEye “reverse image search” and the idea of searching images with images, will start to become common practice soon. I did a few tests and given the historic moment, a most obvious one is for Bin Laden. Google image search said it has 290.000.000 pictures for me.
Search results from Google on the basis of the text search string "Bin Laden"
I choose one of them – just the top left one of the first page that came up – and ask TinEye to check its database for me, comparing my chosen image with whatever other images having the same elements.
‘The same elements’, therein lays the magic… as my example shows many variations just based on one picture, readily available on the internet for years. All kind of alterations are now available on-line, as so many people wanted to be rummy, funny, mean or otherwise about Bin Laden. In all 1340 variations turned up by using the TinEye web site. Many variations were only slight, others greatly deviating from the original. This result comes from an algorithm that searches for a whole set of parameters on a dataset of 1.9532 billion images.
Search results on TinEye are stored only temporary and this was the URL from which I took the examples in my further deliberations below:
We have here such a large data set that we can observe the effectivity of the comparing algorithm. I was impressed very much at first. Even to such an extend, that I wondered whether or not also a text element had been used, as some kind of ‘identifier’ or ‘delimiter’ in the automated search operation. To find out if that is so, some double checks are necessary. Feeding back to the system its own results, applying different names to images and other information around images on web pages used, could be part of such a method of control. I have not been able to do this yet, and when I think it up, other people must already have thought to do the same or have done it already. It will need an hour or so of searching. Until then, marvel and suspicion at the same time, which made me go on, a bit more in detail of my first test.
I found that the smartness of the visual robot system was – sad enough – contradicted by the interface it offered. It is a cumbersome table like text based result, ten at a time, whereby our possible visual associations are constantly hindered by the non-functional design of the TinEye Robot page. Even Google Images (not a master of good visual design) has understood that there is the ‘agile eye’, and offers since a year or so, a tableau of images. Our eyes can swiftly purvey big sets of images, within milliseconds. Not in the straightjacket of the alphabetic sentence structures from top left to down right bottom, making a little jump from right end to left start at each line, but in a much more jumpy and associative way. To make my point I have selected 47 examples from the search result of Robot TinEye (10 web pages of the 134 on the TinEye site, with 10 images per page) and threw them together in one pane, one tableau.
Click this picture to see it at full size and test the theory of the jumpy agile eye...
While looking at the first hundred results a second time, some doubt crept in whether what is offered here is solely the result of a visual search. I decided to venture a bit deeper in the 1340 examples TinEye had come up with and in the end I looked at all of them, which left me – because of the ‘ten at a time’ interface with a lame wrist of doing all the clicks. What a machine can not do without the help of a human, a human can do without a machine at ease and so I selected a few visual categories that seemed to me not congruent with what I expect automated visual comparison can do. Five main categories and let’s try to forget the level of stupidity of the metamorphoses of the portrait of Osama Bin Laden. The argument is about what an algorithm to compare images is able to do.
1) montaged faces of more or less known political figures on Bin Laden's portrait, starting with Obama variations; 2) some variations with a change of make-up and color; 3) camouflaged Obama's with the last one on the row a complete exception of image patterns see most of the other examples shown here; 4) Obama impersonations for fun among friends; 5) hair dress and head gear changes.
The most unlikely ones to be derived from image comparison solely are 3.3, 3.5 and something which is literally on the edge is picture 3.6, which looks like Obama and only at the right hand side the contour of Bin Laden remains visible vaguely.
When looking at the examples on row 4, one wonders why when all these clumsy impersonations do come up in a search action, why not thousands of bearded men in a white clad and a white turban are found also in such a search, that is run on 19532 billion image database?
Row 5 seems to be an easy job, as the beard and the face elements remain constant, though image 5.5 hides one of the eyes almost completely with the blue hat.
It all points in my observation of this moment in the direction of more than just visual search elements. This is of course absolutely fine and a very logic thing to do, it only differs from the explanation given by TinEye on its web site:
TinEye is the first image search engine on the web to use image identification technology rather than keywords, metadata or watermarks. [About page of TinEye]
Many more questions remain, like if the face tracking software development of the last two decades is one of the elements used in the comparison techniques of TinEye, and if so, then we step from an academic technical discussion into a social one. The potential of automated face tracking of photographs posted on the internet with all kinds of other intentions than enabling whatever security and surveillance initiatives, can become problematic. The TinEye seems to be most popular now with persons and organizations selling pictures and wanting to trace misuse of what they claim to be ‘their copyright’ or ‘intellectual property’. Of course a certain amount of control can be useful, but we know that when it comes to copyright claims only the most powerful will be able to profit and ownership of images also can lead to undesirable forms of censorship and blockages of what is called ‘fair use’. Other application of the TinEye Robot could even have far stretching consequences.
Now we all know that any serious secret service is using such face-tracking tools already for many years, on any photographic material available to them. The question is when everybody will start using such tools and combine them with messaging in social networks this might create havoc, doing the opposite of what these networks claim to be for. Many more effects can be expected like the claim to authorship and fame and image searches that show that the same visual thing existed somewhere else before or after. Endless fights over who has been copying who in the digital land of copy cats. The big music industry already runs automated sound sequence comparisons on the tracks and songs that keep raining down from millions of creators and duplicators, trying to construct court cases to catch what they think are gees that will lay them golden eggs in the form of fines. We may praise ourselves lucky that such copyright claims can not be projected back through the centuries, because how many great composers would have had to appear in the courts called by the lawyers of the music industry and who will ever acknowledge the collective creativity of uncountable anonymous masses?
Back to our sweet looking TinEye image robot… I fed it this picture below, that I composed within 5 minutes from three sources, as I wanted to comment on Facebook about people dancing in front of the White House in Washington after the news of the killing of Bin Laden had been announced. Result zero said TinEye. Though anybody following the news would recognize a 1991 Palestine street dancing after 9/11 attack + the 9/11 attack itself + a picture from last week of people in front of the White House celebrating.
Diffused half transparencies are not yet within the competence of our lovely robot and for me that gave a feeling of relieve. As I am by now more fearing than admiring the capabilities of TinEye. Digital panopticism is not yet there, the human eye and human memory still reigns….
Tableau for my Facebook friends "I do not dance in the streets when I am horrified"
[this article will be extended in the coming weeks with my own and possibly your TinEye double check results]
Wednesday March 11 2011
Playing hide and seek with Tineye Robot
Could not refrain form playing a bit with the Tineye Robot and so we played ‘hide and seek’ with its own logo… it took three versions to have the robot effectively hiding behind the manipulated lettering of it’s own logo. Colour change and diffusing with a lense and grain filter did not alter the recognition of the word Tineye. Changing the wheel of the logo did not hide him from his own algorithm, but altering the angle of his sensor ears and his arms + his facial expression by somewhat subtracting his chin, gave the desired effect. The robot is clearly visible to us, but not anymore gto its own software.
The result with the only the lettering recognised and the robot not seen by itself anymore. Click the image for full size view of this screen shot.
the limping messenger 