1981-2019 Elco Brinkman is OVER TIJD met zijn pleidooi om abortus uit de ‘basis-verzekering’ te halen. In een recent interview koppelt Brinkman ‘ongewenste zwangerschap’ aan de gevolgen van een avondje beneveld stappen afgerond met een neukpartijtje en zegt dat de samenleving niet dient op te draaien voor onverantwoordelijk gedrag.
Elco Brinkman (1948-) was ooit minister voor Welzijn Volksgezondheid en Cultuur (1982-1989). De uiteindelijke vaststeling van de praktijk van het uit het wetboek van strafrecht halen van de ‘Abortus Provocatus Lege Artis’ (opzettelijke vruchtafdrijving vond onder zijn bewind plaats, zo ook het het toevoegen van deze ‘medische handeling’ aan de basisvoorzieningen van de ziekenkostenverzekering.
Het was niet zo dat het CDA in die tijd principieel tegen abortus was, anders dan de andere christelijke partijen waarvan zij zich zo konden onderscheiden. Wel worden in CDA-kringen waartoe Brinkman behoort vragen gesteld over de ‘morele status van de ongeboren vrucht’… dit niet enkel in het licht van het geloofstelsel van de Katholieke Kerk (die beschouwt het moment van bevruchting als het ontstaan van nieuw leven), maar ook het verband met euthanasie, waarbij het toepassen van abortus op ‘wilsonbekwamen’ aan de orde is. Daarbij komen nog de ethische kwesties die (medisch-technisch) ingrijpen van de mens op zijn nakomelingschap met zich meebrengen.
Brinkman die een veelbelovende vruchtbare politieke carrière had in de jaren tachtig, werd in 1994 – geheel buiten een ieders verwachting – als komend partijleider en premier voor het CDA door de zittend premier Lubbers geaborteerd.
Hij werd ook ziek, vocht zich erboven op en wist zich door het binnenhalen van een schier eindeloze reeks van bestuurslidmaatschappen en commissariaten op te werken tot wat sommige journalisten benoemden als “de meest invloedrijke man van Nederland”.
Op late leeftijd werd hij nog minzaam als ‘éminence grise’ verheven tot fractievoozitter voor het CDA van de Eerste Kamerfractie (2011-2019). Kortelings trad hij terug uit die functie.
Nu, ontdaan van die verantwoordelijkheden en de daarbij behorende insnoering van de mond, greep Elco Brinkman de kans aan van een journalistiek interview om na een dracht van bijna vier decennia, zijn opgezwollen onderbuik te doen spreken – zwaar over tijd – maar de vrucht van zijn gedachten diende gebaard te worden.
Genotzoeking dient niet door de staat gesanctioneerd worden, zo is zijn opvatting. Zo verpakt hij in het interview zijn moraal – naar Hollands christelijk gebruik – handig in een kostenbesparing die te realiseren valt. De gevolgen van liederlijkheid dienen te komen voor de lustzoekers, zo ziet Elco Brinkman dat. Niet langer geremd door het moeten “meenemen” van verworven inzichten en wetenschap -zoals tijdens zijn politieke loopbaan – laat hij nu zijn gemoed spreken: in het tijdschrift van het Wetenschappelijk Bureau van het CDA”, Christen Democratische Verkennningen (CDV) – (een blad waarvan hijzelf in het verleden nog jarenlang redacteur van geweest is). Interviewer is Marc Janssens, titel van het artikel “Het CDA heeft de stad links laten liggen”:
Het debat over wat de staat wel of niet moet betalen, kan uiterst gevoelig liggen. Als voorbeeld geldt abortus of het subsidiëren van zaaddonatie aan alleenstaande vrouwen. Hoe een verantwoorde keuze te maken?
‘Het is altijd lastig om over individuele onderwerpen te praten zonder voor fatsoensrakker te worden uitgemaakt. Over het algemeen vind ik dat we prioriteit moeten leggen bij de echte noodzakelijke zorg en niet bij allerlei zaken die het gevolg zijn van individuele keuzes. Inzake abortus, en dat geldt ook voor ivf, hebben we destijds een juridisch-medische toetsing afgesproken en gezegd dat we dan niet willen dat de overheid via permanente bemoeizucht boven op alle individuele gevallen zit. We moeten ook vertrouwen geven aan artsen en de samenleving. Maar dat mag natuurlijk nooit een vrijbrief zijn om zo te leven dat je na een avondje stappen op kosten van de gemeenschap een foetus laat weghalen. Het gekke is dat we het bij een autoverzekering wel accepteren dat je meer moet betalen als je veel schade maakt, maar niet bij bijvoorbeeld veel roken of drinken.’
Reacties uit de hoek van hen die in de praktijk met het toepassen van abortus te maken hebben wijzen Brinkman’s ongefundeerde generalisering over de omstandigheden die tot een abortus leiden af. In het interview wordt in dezelfde populistische redeneertrant nog meer moraalridderij gepleegd door steeds de nadruk te leggen op de kostenaspecten, het populaire adagium “niet van onze belastingcenten”.
Uit de vele reacties op deze uitspraken in kranten, op televisie en bij sociale media, van de “meest invloedrijke man van Nederland” blijkt dat die invloed meer dan tanende is… bijval weinig, afwijzingen veel.
ELCO BRINKMAN IS OVER TIJD
the limping messenger 