PIA DIJKSTRA vervolgt haar LEVENSEINDE-MISSIE ook in Het Parool van vandaag… en al lezend kwamen deze twee toegevoegde mythische beelden in een modern jasje voor mijn geestesoog…
– Tegenover de ‘levenseindebegeleider’, de Engel des Doods van Pia Dijkstra, breng ik Cerberus de Hond van Hades, de Hellehond in stelling.
–
Een witte Engel des Doods versus een meerkoppig grommend en bijtend wezen. Cerberus, de Hellehond bewaakt immers de poorten van de onderwereld en in mijn visie niet enkel opdat zij die door de poort van Hades zijn gegaan het rijk van de dood nimmer meer kunnen verlaten, maar ook om hen die te vroeg aankloppen de toegang te ontzeggen. Laat ik eerst Pia Dijkstra (D66) citeren over haar Engel des Doods:
Het Parool: “U wilt in uw voorstel gebruik maken van een levenseindebegeleider. Wat is dat?”
Pia: “Ik wil geen arts hiermee belasten, want die zal vooral met een medische blik kijken naar een verzoek. Denk dus vooral aan andere professionals die ingeschreven staan in het zorgregister en een extra opleiding hebben gevolgd om hiervoor in aanmerking te komen. Zoals een verpleegkundige. Deze persoon wordt een spin in het web voor iemand met een stervenswens. Diegene zal over een langere periode een aantal gesprekken voeren, zo mogelijk ook met de naasten van de persoon. Maar ook alternatieven aandragen voor de dood en mensen eventueel doorverwijzen naar hulpverleners.”
Het wordt dus een beroep ‘levenseindebegeleider’, waarvoor je op een Hogeschool of bij het Middelbaar Beroepsonderwijs een diploma kunt halen, daar hoeven artsen dan niet langer “mee belast” te worden.
Zijn het niet artsen die het aan hen toevertrouwde leven vlak voor de Zeis wegkapen, die ongeacht het oorverdovend klepperen van de vleugels van de Engel des Doods, hun leven-reddend werk voortzetten? De klassieke ‘Eed van Hippocrates’ is al sinds lang aangepast aan veranderde opvattingen over wat bescherming van leven tegen de dood inhoud, maar het is goed op de oude formulering te wijzen:
“En ook niet zal ik iemand, daarom gevraagd, een dodelijk medicijn geven en ik zal ook geen advies geven van deze aard. En evenmin zal ik ook aan een vrouw een verderfelijke tampon geven.”
Abortus (tampon) die in de klassieke tekst van Hippocrates verworpen wordt, wordt nu als toelaatbaar gezien als er ‘medische’ of zelfs ‘sociale argumenten’ voor zijn, waarbij de wens van de vrouw die er voor kiest te aborteren richting-gevend geacht wordt.
Echter de eerste zin van dit deel van de klassieke dokterseed is min of meer in stand gebleven. Toedienen van een dodelijk medicijn “daarom gevraagd” is iets waar een dokter/arts zich verre van houdt. Ik zie dan voor mijzelf die Cerberus hond in een dubbelrol, ditmaal als ‘waakhond van ‘het leven’.
Eén van de koppen van mijn waakhond Cerberus is al een muilkorf omgedaan waarop bij wet geschreven staat dat zij die “Ondragelijk Lijden” een dodelijk medicijn tegen dat lijden toegediend mag worden. Nu komt Pia Dijkstra met een tweede muilkorf voor de eed van Hippocratus, zij die hun leven voltooid achten kunnen bij hun zelfdodingswens geholpen worden.
Het mag tekenend geacht worden dat in het voorstel van D66 – bij monde van Pia Dijkstra – de artsen buiten spel gezet worden… omdat de medewerkzaamheid van deze kaste en hun beroepscode en eer een mogelijke barrière zou kunnen vormen bij het uitvoeren van de wet. Heel uitzonderlijk – in dit voorbeeld – wordt er niet gezocht naar beter gekwalificeerd personeel, maar wordt deze doding uit het domein van de ‘medische zorg’ gehaald en in het domein van de ‘sociale hulpverlening’ geplaatst.
De internationale gemoderniseerde vertaling van de aloude eed van Hippocratus in de Declaratie van Genève uit 1948 van de World Medical Association in de laatste herziening gedateerd op 2006 zegt het in het slotdeel van de eed aldus:
“I will not permit considerations of age, disease or disability, creed, ethnic origin, gender, nationality, political affiliation, race, sexual orientation, social standing or any other factor to intervene between my duty and my patient;
I will maintain the utmost respect for human life;
I will not use my medical knowledge to violate human rights and civil liberties, even under threat;
I make these promises solemnly, freely and upon my honour.”
“I will maintain the utmost respect for human life” Hoe lees je zo’n declaratie? Gaat het om ‘mensonwaardig lijden’ dat in naam van “respect voor menselijk leven” beëindigd dient te worden?
Mij dunkt dat is niet een vraag die beantwoord kan worden door wat Pie Dijkstra beschrijft als:
“andere professionals die ingeschreven staan in het zorgregister en een extra opleiding hebben gevolgd om hiervoor in aanmerking te komen. Zoals een verpleegkundige.”
Mijn hond van Cerberus begint woest te blaffen als hij dat leest, tegen al die mensen die voor hun beurt “onder begeleiding van verplegers” het rijk van Hades wensen binnen te gaan omdat zij er zelf geen einde aan willen of weten te maken. Let wel op mijn leeftijd is het bijna ‘normaal’ dat er in je familie-, vrienden- en kennissenkring heel wat gevallen van zelfmoord zijn voorgekomen. Dat is iets dat je meestal met afschuw vervult, maar soms komt het voor dat je denkt het te kunnen begrijpen. Geassisteerde zelfmoord met behulp van iemand met een staatsdiploma, is een vorm van legalisatie die meer gevaren in zich bergt dan dat er door opgelost worden. Zelfmoord is immers niet strafbaar bij wet in Nederand, hulp bij zelfdoding wel.
Ik wil nog een passage uit het interview in Het Parool met Pia Dijkstra aanhalen om de ondoordachtheid van heel haar – zonder twijfel goed bedoelde – levenseinde traject te laten zien:
Het Parool: Het vorige kabinet gebruikte voor de doelgroep de omschrijving ‘mensen op leeftijd’. U vond eerder dat ouderen minstens 75 jaar moeten zijn om recht te krijgen op euthanasie als ze levensmoe zijn. Wat wordt het nou?
Pia Dijkstra: “Wat is ‘op leeftijd’? Zodra de AOW ingaat? In een burgerinitiatief werd eerder 70 jaar voorgesteld. En ik heb zelf in een allereerste versie ooit de leeftijd van 80 genoemd. Dus het is behoorlijk arbitrair, zo’n grens. Ik moet de komende maanden nog bij juristen checken of een omschrijving van de groep in plaats van een concrete leeftijdsgrens geen problemen oplevert. Maar het moet geen wet voor hulp bij zelfdoding worden voor iedere volwassene.”
Wetten die het maatschappelijk leven regelen bevatten bepalingen die voor een ieder geldend dienen te zijn, waarbij er de mogelijkheid bestaat om binnen een bepaalde wet uitzonderingen op gestelde regels te stipuleren. Regels dienen eenduidig te zijn en niet voor meer dan één uitleg vatbaar. Biedt een wetsvoorstel te weinig algemeen toepasbare regels, zijn er teveel uitzonderingen, of zijn de gegeven eenheden van plaats, tijd, omvang of waarde onvoldoende duidelijk, dan is het gebruikelijk dat zo’n wetsvoorstel niet in behandeling genomen wordt. Dit nog afgezien van toetsing van deze wet aan de principes vastgelegd in de grondwet en international verdragen waaraan een land, Nederland in dit geval, zich gebonden heeft.
Hoe kan het dat er een algemeen geldende beslissing genomen kan worden vanaf welke leeftijd iemand in aanmerking kan komen om middels een ‘levenseindebegeleider’ uit het aardse te stappen? Kijk enkel eens naar het recente onzinnelijke debat en de gruwelpraktijk van de pensioengerechtigde leeftijd, daar waar er velen zijn die door de aard van hun werk en de beperkingen van een menselijk lichaam al met hun zestigste met pensioen willen en anderen die zich benadeeld voelen omdat zij gedwongen worden hun baan op te geven. Krijgt dan het Centraal Bureau voor de Statistiek (CBS) de opdracht om voortaan jaarlijks een Levenseinde-Coëfficiënt te berekenen?
Buiten al het nu al bestaande aan wetten en regels is er geen enkel behoefte aan nog meer wettelijke regeling door de staat van leven en dood. Er is al de praktijk van onthouden van medicatie of voedsel, een bewust geregeld proces van ‘versterving’. Er zijn euthenasie-regelingen voor gevallen van ernstig lichamelijk lijden. Het is ‘staatse regelzucht’ van D66 om met een aparte wet voor levensbeëindiging te komen, zoals in mijn visie ook de door het D66 initiatief nu tot wet geworden regeling die ‘orgaan-donatie’ heeft omgezet in ‘orgaan-dwangbeschikking’.
De Engel des Doods en de hond Cerberus zijn werkzaam in het grensgebied van leven en dood dat zo privaat mogelijk gehouden dient te worden en waar enkel persoonlijke rede en intiem overleg het verloop van het gebeuren dient te bepalen.
the limping messenger 