the limping messenger

KWETSBAAR GroenLinks UITBEHANDELD… want met het voorstel van Kamerlid Corinne Ellemeet om een “kosten-baten-analyze” in te lassen voordat besloten wordt of er geld en energie gestoken gaat worden in een oudere patiënt, een analyze waarbij dan steeds een in ouderen gespecialiseerde medisch specialist, de ‘geriater’, betrokken dient te worden, om te voldoen aan een van rijkswege in te voeren bepaling over wie nog wel en wie niet meer behandelbaar is.. met dat voorstel is aangetoond hoe KWETSBAAR iedere politieke partij, ieder institutie is voor de angst voor een ongewenste dood die in ons allen aanwezig is. Deze onuitgesproken doodsangst is van een dusdanige essentiële orde dat deze ongeschikt is om bespreekbaar gemaakt te worden als nog weer een toevoeging aan het oneindig angstige arsenaal van wettelijke regelingen met betrekking tot leven en dood. Het eindige van het leven kennen wij allen, maar wij willen niet dat het tot een staatszaak gemaakt wordt. Het recent aannemen door “onze volksvertegenwoordiging” van een wet van de politieke partij D66 waarbij onze organen bezit van de staat worden, tenzij wij dat middels een formulier of web-pagina weigeren te doen, ligt nog vers in het algemeen geheugen.
Orgaandonatie na het overlijden kan helpen om met de dood van de een het leven van een ander te verlengen. Enkel dat is een beslissing die niet van staatswege opgelegd dient te worden, maar vanuit een persoonlijk genomen besluit ontstaat.
Zo ook met betrekking tot de keuze van het al dan niet behandelen, doorbehandelen, verlengen of versterven.
Dat zijn persoonlijke, alsook met directe verwanten te nemen besluiten, waarbij de staat en staatsregelingen ongewenst zijn.
De medicus vertrouwen wij om de eed die deze gezworen heeft om het leven als dat maar enigszins kan te bewaren. Niemand van ons wil dat die medicus en heel de medische industrie waarbinnen deze functioneert gebonden zou zijn aan protocollen en regels van staatswege, die niet anders omschreven kunnen worden als KOSTEN-BATEN-ANALYZES.
~
De wil tot leven kan niet gevat worden in een ambtelijk procedureel keurslijf, daarin crepeert zij.
~
In 2012 maakte ik dit politieke tableau zonder de nu toegevoegde zwarte lettering. Het was een speels commentaar op het imago van het toenmalige GroenLinks. Vandaag, in het jaar 2019 moest ik terugdenken aan die prent en voegde twee kernwoorden toe uit het debat (kwetsbaar & uitbehandeld) dat is ontstaan door de onbezonnen voortvarendheid en uitlatingen van een Tweede Kamerlid van de partij GroenLinks. Mijn leeftijd is 75 jaar en ik voel grote wrevel over deze vorm van debatteren over leven en dood, waarbij wij goede intenties van zo’n kamerlid niet hoeven te betwijfelen, maar moeten constateren dat zij inzicht in de zieleroerselen van anderen ontbeert.
~
Zaken van leven en dood markeren een ieders bestaan, van verwekking tot overlijden. Daar waar wat verwekt is ongewenst of niet levensvatbaar is, daar waar waar overlijden tot ondragelijk lijden wordt, dienen de beslissingen daarover noch door staat noch door kerk gestuurd te worden. Het zijn levensbeslissingen die in de persoonlijke sfeer genomen dienen te worden, waarbij medici de helpende hand kunnen bieden en de overheid pas in tweede lijn facilitair en regelend dient op te treden. Ook politieke partijen houden beter gepaste afstand als ze zeggen voorvechters te zijn van de bescherming van de ‘persoonlijke levenssfeer’ (van christelijke partijen die aan het recht op abortus willen sleutelen tot liberalen en neo-linksen dei het ‘recht op eigen lichaam’ ondergraven).
~
Besluitvorming van ‘onderop’ niet van ‘bovenaf’ dient het leidende principe bij levensvragen te zijn.
~

zo kwam het debat en de media-oproer in beweging

Corinne Ellemeet haar Twitters over dit onderwerp, haar lancering van economisch medische ideetjes (‘Lachend Tachtig’ “een prachtvoorzet voor de ouderenzorg”, 2016) via de papiermolen van het parlement, en optredens in actualiteits-programma’s vertonen onvoldoende respect voor allen die het uiteindelijk aangaat. De recente misdadig slecht georganiseerde sluitingen van ziekenhuizen, de berichtgeving over plannen voor winstuitkering van private klinieken, en soortgelijke negatief ervaren berichten uit het domein van de Nederlandse gezondheidszorg, vormen het klankbord van de nu – vaak uitzinnige, maar begrijpbare – verontwaardiging op de kosten-baten-analyze bij behandeling van ouderen. Het mag niet verbazen dat vergelijkingen met het ‘van bovenaf’ sterke staat beleid met inmenging in leven en dood van de Nazi’s, in heel wat boze reacties op deze GroenLinks ‘faux pas’ terugkomen. Het moge op het eerste gezicht een ‘Reductio ad Hitlerum’ zijn, een drogredenering, maar het kan niet ontkent worden dat de inmenging in de persoonlijke levenssfeer met de ‘eugenetica’ ideologie van de Nazi’s als onaangenaam bedoelde metafoor, een voor de hand liggende associatie zijn. De afkeer van staatsinmenging op de kernmomenten van ons bestaan vindt daar haar meest gekende en recente voorbeeld van wat niet gewild wordt.
~
VELEN VOELEN ZICH BIJ HET OUDVUIL GEZET, ALS “KWETSBAAR” EN “ONBEHANDELBAAR”.
~
~
NB het moge duidelijk zijn dat GroenLinks als partij haar eigen kosten-baten-analyze zal moeten maken, hoe om te gaan met staatsbemoeienis met ons aller ‘leven en dood’.