[iHitNews no 25 dd 26/1/2018 Tjebbe van Tijen]
Zo bericht AT5 hierover: “De rel, die inmiddels de ‘dildo-affaire’ is gaan heten, begint half december in de bureaula van een administratief medewerkster van Kazerne Willem in Amsterdam-Zuid. Onbekenden laten er in het weekend een dildo achter. De actie is vermoedelijk als grap bedoeld, maar de medewerkster is ‘hevig ontdaan en geëmotioneerd’, schrijft brandweercommandant Leen Schaap deze maand op het intranet van de brandweer Amsterdam-Amstelland.”
~
Sterke en stoere vrouwen en mannen, dat moeten ze zijn bij de brandweer, zij zijn het die ons het leven redden wanneer er iets behoorlijk of vreselijk misgaat. ‘Sterk en Stoer’ als het gaat om lijf en goed te redden. Niet sterk en stoer doen, dat is weer heel iets anders.
De vraag is of dat wat wij heden ten dage ‘seksisme’ noemen en dan met name de variant die gepraktiseerd wordt door mannen, niets meer en niets minder is dan ‘stoerdoenerij’.
Zijn ‘stoere mannen’ altijd seksistisch? Ik denk van niet. Is ‘seksisme’ in deze vorm zoiets als jongensachtige bravoure? Puberaal?
Lijkt me niet het geval te zijn in de casu van de brandweerlieden van Kazerne Willem die dachten ‘een grap uit te halen’ met die dildo’s in de bureaulade van een collega. De brandweer heeft geen pubers in dienst. De brandweer heeft volwassen mannen en vrouwen in dienst. Die dienst is niet zomaar een baantje, maar een ‘publieke taak’ die teamgeest en onverschrokkenheid vereist.
Is ‘teamgeest’ gediend door vrouwelijke collega’s, die in aantal in de minderheid zijn in brandweerkazernes, te kwetsen, alsook een angstig gevoel te geven dat zij in hun werkomgeving als een seksobject gezien worden door hun eigen collega’s?
Getuigt het van ‘onverschrokkenheid’ om collega’s te laten schrikken en dan met name door dit anoniem te doen, zodat degene die tot doelwit gemaakt wordt in het duister tast of het hier om een daad van een enkeling, een groepje, of de hele mannelijke staf gaat?
Dat zijn vragen die het antwoord in zich dragen: dit soort handelingen die velen proberen af te doen als ‘een grap’, iets dat ‘zou moeten kunnen’, iets dat enkel de ‘preutsen’ van geest niet als grap kunnen waarderen… dit soort handelingen en de mentaliteit waaruit ze voortkomen, dienen volledig geblust te worden, gebeurd dat niet dan blijft het door broeien en komt het ondergronds kruipend vuur weer op een andere plek, op een ander moment naar boven.
Seksisme lijkt een ‘geslachtsafhankelijke ziekte’ te zijn, in overwegende mate bij mannen. Mannen die er last van hebben hebben de neiging om de ziekte te verspreiden op hun werkkring én in hun vriendenkring. Behandeling dient dan ook beide ‘kringen’ te betrekken om genezing te bewerkstelligen. Blijft behandeling enkel to de werkkring beperkt dan blijft de vriendenkring als een belangrijke infectiehaard bestaan. Hier is extra nablussen na een seksisme-incident noodzakelijk. Blijft die handeling uit dan wordt een kwaal die in aanvang nog goed behandelbaar was, tot een chronische ziekte… dan blijft de Amsterdamse Brandweer doorlopen met een onvoldoende behandelde DRUIPER.
the limping messenger 