Feeds:
Posts
Comments

Posts Tagged ‘Stedelijk Museum Amsterdam’

Stedelijk Museum Amsterdam: Beatrix RUF komt als geroepen, maar wie riep haar en wat is haar ROEPING?

Posted in Museums, tagged , , , on June 13, 2018| 3 Comments »

Op 17 april 2014 bij het bekend worden van de keuze voor Beatrix Ruf  als nieuwe directeur van het Stedelijk Museum Amsterdam publiceerde ik dit betoog waarin ik hen die haar riepen/kozen onder de loep nam: de Raad van Toezicht (RvT). De instelling van die raad was het resultaat van een halfslachtige privatisering, in 2006  ingezet, van dat wat eerst – zoals de naam zegt – een museum van de stad, de Gemeente Amsterdam – een Stedelijk Museum was.

Ruf treedt in 2014 aan, treedt in 2017 af en zou – zoals sommige krantenberichten aangestuurd door  voorstanders van ‘economic power in the arts’  suggereren – weer teruggeroepen dienen te worden. Het onderzoek naar het functioneren van Beatrix Ruf als directeur is gedaan door een advocaat en een rechter, beiden ‘in ruste’. Dat valt ook af te lezen uit de conclusies van het rapport waarbij formeel niet bewezen geacht wordt dat Ruf zich schuldig heeft gemaakt aan “belangenverstrengeling” (dat zou een rechtszaak wegens smaad tot gevolg kunnen hebben)., ook haar “integriteit” wordt niet in twijfel getrokken.

Nu zijn er maar liefst 25 verschillende definities van het woord ‘integriteit’, van zeer algemeen ‘onschendbaar en eerlijk’  to meer specifiek als gaat om uitoefening van een publieke functie:

“handhaven van algemene of professionele sociale en ethische normen en waarden, ook bij druk van buitenaf om hiervan af te wijken.”

Ik denk dat de meeste mensen het stempel ‘integer’ – door de juridische onderzoekcommissie op Ruf afgedrukt – zelf begrijpen als “een persoonlijke- of karaktereigenschap van iemand:, waarbij ik de definitie van de Nederlandse ENSIE volg:

“Diegene is onkreukbaar of in ongeschonden toestand, of houdt vast aan zijn of haar normen en waarden, ook als deze van buitenaf onder druk staan.”

Wat zijn dan wel de (persoonlijke) “normen en waarden” waaraan Beatrix Ruf vasthoudt? Dat moeten waarden zijn die zij al voordat zij solliciteerde naar de positie van museumdirecteur van het Stedelijk had. Bij haar aantreden wisten alle kranten te melden dat Beatrix Ruf ingeschaald was als nummer 7 van de top 100 machtigsten in de kunstwereld (The Power 100 van Art Review). Een ieder kan begrijpen dat om die positie te kunnen veroveren iemand dient te beschikken over sociale en politieke vaardigheden waarbij een zuiver een strak gedefinieerd waardestelsel  iets is wat eerder in de weg staat van een gezochte maatschappelijke carrière, dan dat het daar aan bijdraagt. Normen worden daarbij eerder bepaald door markt-waarden, dan door hoogstaande ethische principes. Wat dat laatste betreft heb ik nog niet kunnen ontdekken in het – gelekte – rapport van de juristen wat dan de ethische principes zijn die Beatrix Ruf aan zichzelf pleegt op te leggen. Ik denk dat het teveel gevraagd is om te verwachten dat de halfslachtige constructie van bedrijf & overheid tegelijkertijd, het een beetje en niet helemaal geprivatiseerde Stedelijk Museum Amsterdam, een organisatie was, is en kan zijn die geleid wordt door hoogstaande ethische en sociale principes, een organisatie die weerstand kan bieden aan het machtsspel van de grote kunsthandel en -wandel.

Nog in januari 2018 kwam de ‘Press Office’ van het Stedelijk met een een juichend mededeling van “een nieuw lid van de Raad voor Toezicht”, Jos van Rooien. Dezelfde Jos van Rooijen die gisteren, 12 juni 2018 al weer aftrad. Laat ik zijn onder applaus betreden van het podium hier in herinnering roepen, waarbij de bewoording van het Stedelijk duidelijk maken wat de kwaliteiten zijn die bij dit museumbedrijf gewaardeerd worden, waarmee tevens gezegd is wat de normen en waarden zijn die in deze kringen en binnen deze bedrijfsmatige constructie opgeld doen:

Het Stedelijk Museum Amsterdam heeft een nieuw lid van de Raad van Toezicht benoemd: Jos van Rooijen, ervaren toezichthouder van zowel semipublieke als beursgenoteerde organisaties. (…) De Raad heeft gekozen voor Van Rooijen vanwege zijn stevige financiële achtergrond en zijn ruime ervaring in zowel de publieke als de private sector. Madeleine de Cock Buning, voorzitter a.i. van de Raad van Toezicht: ‘Jos van Rooijen is een grote aanwinst voor de Raad van Toezicht van het Stedelijk Museum. Met zijn ruime toezichthoudende ervaring, zijn analytische vermogen en zijn verbondenheid met het museum is Jos als geen ander in staat de Raad te versterken op weg naar de toekomst.’

Na twaalf jaar horen we nu op basis van een aan de pers gelekt rapport van twee oud-juristen en de reacties daarop van het stadsbestuur, dat niet Beatrix Ruf, maar hen die haar riepen de boosdoeners zijn. Dat lijkt in het verlengde te liggen van dat wat ik al bij Ruf haar aantreden in 2014 beweerde. Het probleem is echter dieper liggend, niet op te lossen met het aftreden van bovenstaand lid van de Raad van Toezicht en nog wat meer leden van die ‘blindenraad’… Het is de bedrijfsblindheid van een als een beursgenoteerd bedrijf te ‘runnen’ museum voor moderne kunst waardoor de museale praktijk is wat zij is.

De Thatcheriaanse privatisering van het Stedelijk Museum Amsterdam (ook al was die maar ten dele) dient ontmanteld te worden. Laat het Stedelijk een instelling zijn die van ons allen – die de stad uitmaken – is. Maak het weer een gemeentelijke instelling. Ik pleit hier niet voor een terugkeer naar oude definities van ‘gemeentelijk’, maar naar een proces waar dat wat ‘gemeentelijk’ (van de gemeente, de gemeenschap) is, gedragen  door een stedelijke gemeenschap, door openbaar maatschappelijk debat over verloop van tijd, vorm krijgt:

HET STEDELIJK ALS EEN STEDELIJKE GEMEENSCHAP VOOR DE KUNST

13725508173_82be9b0b49_o

Stedelijk Museum Amsterdam: Beatrix RUF komt als geroepen, maar wie riep haar en wat is haar ROEPING? Ingeburgerde kandidaten hebben niet de voorkeur van de commissie… bestaande uit leden van de Raad van Toezicht van het Stedelijk Museum, die een nieuwe directeur voor het museum van de stad voor moderne kunst heeft mogen uitkiezen. (1) Tijd om die commissie eens onder de loep te nemen, wie zitten daar nu in en waarom. Zijn zij zelf ooit gekozen? Nu het antwoord is NEE, dat gaat naar goed Hollands gebruik bij coöptatie, zelfbenoeming vanuit de eigen gelederen. (zie noten 2-7)

Hoe dat toegaat staat in een persbericht van het Stedelijk Museum zelf (31/10/2012) waar trots de interne werving van een nieuw lid voor de Raad van Toezicht, de miljardair Cees de Bruin, die geïntroduceerd wordt als “ondernemer, investeerder en verzamelaar”, van het museum verwoord wordt. (zie ook noot 4): “Alexander Ribbink, voorzitter van de Raad van Toezicht: “We zijn zeer gelukkig dat Cees de Bruin bereid is om als professional en toezichthouder de Raad van Toezicht van het Stedelijk Museum te komen versterken. Met zijn expertise, kennis en grote liefde voor moderne kunst beweegt hij zich in het internationale veld en hij voelt zich al lange tijd betrokken bij het Stedelijk Museum.“ www.stedelijk.nl/upload/persberichten/Persbericht%20Cees%…

Twee jaar daarvoor was een andere op geld en kunst verliefde zakenman toegetreden tot de zichzelf aanvullende Raad van Toezicht, de succesvolle beurshandelaar Rob Defares, met deze persberichtstrofe als ouverture (zie ook noot 5):

“Rob Defares (1961) is door de Raad van Toezicht in deze functie benoemd vanwege zijn affiniteit met moderne en hedendaagse kunst, bekendheid met de nationale en internationale kunstwereld, zijn brede managementervaring, zijn onafhankelijke oordeel en zijn open oog voor maatschappelijke ontwikkelingen.” www.smcs.nl/persberichten/rob-defares-nieuw-lid-raad-van-…;

In dat zelfde persbericht (van december 2009) kunnen we lezen hoe Defares (CEO van het bedrijf financiële markten en asset-management bedrijf IMC), wel eerst een grote zak met geld bij het museum gedeponeerd had, om deze – kennelijk fel begeerde – statusfunctie te bemachtigen. Hoeveel geld er in die zak zat weet niemand te vertellen, hier en daar wordt gesuggereerd dat het om meer dan een miljoen of meerdere miljoenen Euros gaat (toch vreemd voor een instelling waarin ondanks het feit dat het nu een soort bedrijf in de vorm van een stichting is, toch jaarlijks heel veel belasting geld gestoken wordt, een semi-publieke instelling dus en zou de belastingdienst er niet van weten? Onzin!) ‘Geheel belangeloos’ was die – belastingtechnisch zeker aftrekbare – geldzak, zo probeert de Press Office van het Stedelijk ons nog uit te leggen:

“Maart jongstleden maakte het museum bekend dat IMC Hoofdfounder van het Stedelijk is geworden.Hoofdfounders geven een zeer substantiële eenmalige bijdrage, om niet, dus zonder afgesproken tegenprestaties.” www.smcs.nl/persberichten/rob-defares-nieuw-lid-raad-van-…

—–

Nu wordt voor de tweede keer binnen een paar jaar door deze Raad van Toezicht, die meer doet dan enkel toezien, een directeurs-talent van elders aangetrokken en ingevlogen. De badkuip van het museum loopt over door deze drang naar internationale allure en het artistieke zwaargewicht dat daar voor nodig is.

Waarom niet terug naar af, een benoeming van een Nederlandse museumbestierder, die wat lokaal was & is, beter kent en haar of zijn talenten kan aanwenden om ook dat internationaal te maken?

—-

Bij het afscheid van de vorige ingevlogen directeur, Ann Goldstein, schreef ik verleden jaar: “Het was de drang naar ‘internationalisering’, de wat zielige grootheidswaanzin van “Amsterdam Wereldstad”, waardoor gekozen werd voor iemand ‘van buiten’. Hierdoor vielen de eigen krachten van stad en land buiten het blikveld en kreeg de ‘internationale stijl’ – die er uiteindelijk overal hetzelfde uitziet – de overhand.

Niet dat we eigenheimse kunst behoeven, maar als de moderne kunst zich enkel in een museum weet te manifesteren als het eerst ‘internationaal’ op de kunstmarkt ‘doorgebroken’, als alles ‘well established’ is voordat het getoond wordt, wanneer een kunstzinnig directeur het niet aandurft een geheel eigen keuze te maken, wars van bestaande opvattingen, dan wordt ook een bezoek aan zo’n museum niet meer dan “een koude douche in het stedelijk badhuis.” (8)

De keuze voor iemand van buiten af, zonder een eigen lokaal circuit, is ook een machtsfactor die de relatie van het museum- en stadsbestuur en de van buiten ingevlogen ‘bewindvoerder’ bepaalt. Noteerde dat al bij het kortstondige bewind van Ann Goldstein:

“zou het kunnen zijn dat bestuurders en subsidiegevers willens en wetens curatoren en directeuren van buiten halen, als mensen die geen eigen ‘circuit’ hebben in de plaats van aanstelling, als gewillige uitvoerders in plaats van eigenzinnige beleidsmakers.” (ibid. 8)

De bij coöptatie samengestelde Raad van Toezicht van de Stichting die het Stedelijk Museum sinds het jaar 2006 is, bestaat enkel uit Nederlanders. (2) Van de elf directeuren sinds het begin van het museum in het jaar 1895, zijn er twee niet Nederlanders, met inbegrip van de nieuw aangestelde Beatrix Ruf. Tot het jaar 2003 kan men spreken van langere periodes van directeurschap, met Cornelis Baard (1906-1936), Willem Sandberg (1945-1963) en Eddy de Wilde (1963-1985) als directeuren met een bewind langer dan een decennium. Deze benoemingen waren allen door het stadsbestuur.

Sinds de nieuwe organisatievorm los van de Gemeente Amsterdam en de opgedrongen bedrijfsmatige aanpak van musea in het jaar 2006, zijn er in acht jaar tijd drie aanstellingen van nieuwe museumdirecteuren geweest.

Cultuur – in ons tijdsgewricht – is volgens de privatiseerders het meest gebaat bij een bedrijfsmatige aanpak en zo wordt de culturele sector stukje bij beetje door het bedrijfsleven opgeslokt, via talloze slimme constructies, die zo gebruikelijk zijn als het om het maximaliseren van de winst gaat. (9) Dat wijst niet enkel op een verandering van gezagsverhoudingen, minder autonomie voor de museumdirecteur en achter de schermen marchanderende toezichthouders aangestuurd door hun achterban, maar ook op het ontbreken van voldoende jaren om niet enkel een eigen koers uit te zetten, maar die ook – over verloop van tijd – daadwerkelijk gestalte te kunnen geven.

Ook moet opgemerkt worden dat de verhouding tussen museumdirecteuren en staf, met name conservatoren, van een vaak collectief ontstaan beleid met veel inbreng en verscheidenheid van de kant van individuele conservatoren met kansen om zichzelf duidelijk te profileren, weer teruggebracht is tot een model waarbij de artistiek directeur geacht wordt sterk aan te sturen en de conservatoren minder of geen ruimte voor eigenzinnige invulling van hun taak krijgen. Uit ‘de stal’ van museum directeur Eddy de Wilde (1963-1985), werd de vroegere conservator Wim Beeren tot directeur (1985-1993). Wie kent er tegenwoordig nog de namen van individuele conservatoren van Het Stedelijk, zoals wel het geval was in de toch als meest succesvolle en creatieve periode van het museum geldt, die van 1945 tot het jaar 1993?

Wat moeten wij met aanbevelingen als dat deze dame – Beatrix Ruf – internationaal behoort tot de “Power Top 100” in de wereld van de kunst? In de wereld van de kunsthandel , dat is mijns inziens juister geformuleerd. Je kunt dit laatste ook lezen in het eerder aangehaalde persbericht over de benoeming van Beatrix Ruf in de woorden van de voorzitter van de Raad van Toezicht, Ribbink:

“Zij beschikt over het unieke vermogen om kunstenaars, verzamelaars, ‘de markt’ en de publieke sector met elkaar te verbinden, en weet heel goed te werken in en met de stad. (voor bron zie noot 1)

Kunstenaars > Verzamelaars > Markt > Stad dat is een bepaald soort visie op de rol van een museum voor moderne kunst. Of het niet genoemde ‘publiek, bezoeker of beschouwer’ nu onder het begrip ‘markt’ of ‘stad’ valt, is uit deze tekst niet goed op te maken. Ook al zou het publiek in het woord ‘stad’ inbegrepen zijn, dan nog is de hiërarchie in de volgorde ‘kunstenaar -> verzamelaar -> markt’, tekenend voor wat er leeft in zo’n zelfbenoemde ‘Raad van Toezicht’. Wellicht doet ex-politca Guusje ter Horst (PvdA) er goed aan om nog eens haar positie in zo’n lichaam vanuit haar eigen praktijk van verkozen raadslid en parlementariër, te evalueren, aangezien haar positie in deze ‘toezichtsraad’ niet via enige democratische procedure tot stand kwam, terwijl er wel gesuggereerd wordt dat zij iets aan ‘maatschappelijk gedragen’ inbreng met zich meebrengt. Weer in de woorden van Alexander Ribbink, persbericht Stedelijk Museum 5 januari 2011:

“De brede maatschappelijke blik en publieke ervaring die Guusje ter Horst meebrengt is voor een museum als het onze van grote waarde. Als bestuurder in Amsterdam en op landelijk niveau heeft zij zich altijd ingezet voor cultuur.” www.smcs.nl/nieuwsberichten/nieuwe-leden-raad-van-toezicht

Wat is of wordt – buiten haar eigen succesvolle carrière – dan de ‘roeping’ van RUF de geroepene? De tijd zal het leren. Even snel als zij nu ingevlogen wordt, kan zij er – met de hierboven beschreven bestuurlijke bedrijfs-constellatie – er weer uitvliegen.

Dat in- en uitvliegen van ‘curators’ (zo worden die internationaal genoemd), wordt in de ‘business art world’ zelf als iets positief gezien. Dat gezichtspunt is goed te vinden op het digitale platform “E-Flux”, met zijn jaarlijkse competities voor internationaal operende jet-set curatoren. In het eigen art-business taaalgebruik wordt dat dan benoemd als “New Dynamics in Museums: Curator, Artwork, Public, Governance” en het citaat dat ik hier als voetnoot 10 toevoeg, geeft wonderwel weer hoe dat milieu van succesvolle museum-managers verstrikt raakt in haar eigen woordenschat en struikelt over wat ik niet anders kan benoemen als zijnde een ‘cirkel-redenering’

“the world is now presentable through the forces that shape it.” (10)

tj. 9/4/2014

—-

Inspiratiebron: 9/4/2014 NRC/Handelsblad: “De Duitse Beatrix Ruf wordt de nieuwe directeur van het Stedelijk Museum in Amsterdam. Dat heeft het museum bekendgemaakt. Met deze benoeming kiest het Stedelijk voor een inhoudelijk zwaargewicht. Daarmee zet het museum de lijn voort die met Rufs voorganger Ann Goldstein werd ingezet: veel ruimte voor experiment en jonge kunstenaars die internationaal opereren. De Amerikaanse Goldstein was de afgelopen vier jaar artistiek directeur van het Stedelijk en stapte in november op. Goldstein kreeg kritiek omdat ze geen Nederlands sprak en onvoldoende communiceerde.” (…) “Het Amerikaanse tijdschrift Art Review plaatste haar vorig jaar op nr. 7 in de ‘Power Top 100‘. De raad van toezicht van het Stedelijk roemt “haar oog voor jong talent, haar uitgebreide netwerk en het radicale en zelfverzekerde programma dat zij neerzette in de Kunsthalle”. www.nrc.nl/nieuws/2014/04/08/duitse-curator-beatrix-ruf-n…
en een fors formaat fot van Beatrix Ruf op het vlieveld van München
032c.com/wp-content/uploads/2011/09/Foto-Kopie-2.jpg

——–

Noten (1) 8/4/2014: persbericht Stedelijk Museum Amsterdam: “Een selectiecommissie van de Raad van Toezicht stelde een profiel samen na raadpleging van de staf van het museum en won ook advies in bij experts in Nederland en buitenland. Acht kandidaten werden uitgenodigd voor een gesprek. John Leighton, voormalig directeur van het Van Gogh Museum, was als extern adviseur in de laatste fase betrokken bij de procedure.” www.stedelijk.nl/nieuwsberichten/beatrix-ruf-nieuwe-direc…

(2) Alexander Ribbink (voorzitter: UNILEVER, MARS Inc (van de chocolade-toffee-bar), Tom Tom) (3), Cees de Bruin (een miljardair: Infodin (wereldwijd operende investeringsmaatschappij) met o.m. belangen in het baggerbedrijf IHC Merwede) (4), Rob Defares (CEO van IMC een beurshandelaar die in crisistijd miljoenen wist binnen te slepen) (5), Guusje ter Horst (PvdA politica en bestuurder was wethouder in Amsterdam, Minister voor Binnenlandse Zaken en burgermeester van Nijmegen), Prins Constantijn van Oranje (nam de plaats in van de voormalige bankdirecteur van het ABN/AMRO-schandaal Rijkman Groenink die zichzelf een mooie miljonen vertrek-bonus bezorgde, Groenink was ook de man achter de inbeslagname van de kunstcollectie van Dirk Scheringa; De Prins zijn kwaliteiten zijn onmeetbaar omdat Prinsen in Nederland enkel naar de mond gepraat worden en kritiek op hen op alle mogelijke wijzen weggemoffeld wordt; bekend als voorzitter van World Photo competitie; gaf ooit deze beschrijving van zijn kwaliteiten (6), Willem de Rooij (de enige kunstenaar in de raad, maar dan wel één die ‘business like’ opereert, met vooral conceptuele werken waarbij hij eerder als ‘conservator/curator’ dan als beeldend kunstenaar optreedt: “I’m not a dirty hands-type person”; een kunstenaar ook die zijn subsidie-aanvragen hoog-frequent gehonoreerd ziet en zelf ook met regelmaat zitting neemt in commissies die collega kunstenaars en curatoren op “kwaliteit” beoordelen) (7), Madeleine de Cock Buning (Voorzitter van het Commissariaat voor de Media, professor Auteurs- en Mediarecht, Stichting Machiavelli, Vereniging voor Intellectueel Eigendom; iemand die ‘bezit en ‘bezitsvorming’ weet te stellen boven de zich niet aan wetten houdende ‘vrije creativiteit’.)

(3) 20/1/2011: “ALEXANDER RIBBINK CASHT MET VERKOOP Q-GO Hightech-baasje Alexander Ribbink weet als geen ander hoe hij geld zijn portemonnee in moet navigeren. Met de verkoop van de in Nederland ontwikkelde zoekmachine Q-go aan het Amerikaanse internetbedrijf Rightnow is zo’n $34 miljoen (€28 miljoen) gemoeid. Het Nederlandse Prime Ventures had als investeerder een groot aandeel in Q-go, en laat Quote 500-coryfee Ribbink daar nu net partner zijn.” www.quotenet.nl/Nieuws/Alexander-Ribbink-casht-met-verkoo…

(4) 7/1/2013: “”MILJARDAIR CEES DE BRUIN (INDOFIN) VERWERFT MEERDERHEID IHC MERWEDE www.quotenet.nl/Nieuws/Miljardair-Cees-de-Bruin-Indofin-v…

(5) 4/2/2011: “ROB DEFARES EN WIET POT VERDELEN €13 MILJOEN” “Een dag voor de wettelijk gestelde deadline, 1 februari dit jaar, heeft beurshandelshuis IMC, eigendom van Quote 500-leden Rob Defares en Wiet Pot, zijn cijfers gedeponeerd over 2009. Net als in 2008 kunnen de twee zo’n €13 miljoen dividend verdelen.” www.quotenet.nl/Nieuws/Rob-Defares-en-Wiet-Pot-verdelen-1…

(6) 17/3/2009: “Photography and the imagination of Prince Constantijn: from patronage to paternalism” limpingmessenger.wordpress.com/2009/05/17/244/

(7) 13/12/2010: Citaat afkomstig van “A chat with… Willem De Rooij” www.exberliner.com/culture/art/a-chat-with-willem/

– Ook De Rooij wordt – zoals altijd – juichend binnengehaald door de Raad van Toezicht. Ik citeer nu uit De Volkskrant van 5/1/2011, die natuurlijk niets anders aanhaalt dan het opgewekte persbericht van het Stedelijk Museum zelf, zoals gebruikelijk, kranten als doorgeefluik van public-relation-berichten: “De Rooij (1969) participeerde in verscheidene thematentoonstellingen van het Stedelijk. Hij is volgens het museum ‘één van de meest toonaangevende kunstenaars in Nederland, die in zijn werk het spanningsveld onderzoekt tussen maatschappelijk en politiek bewuste kunst enerzijds en autonome verbeeldingskracht anderzijds’.”
www.volkskrant.nl/vk/nl/3360/musea-en-galerieen/article/d…

–

“Maatschappelijk en politiek bewuste Kunst” die zich wel steeds netjes binnen het subsidiekader van de staat weet te passen. Nog even de Jaarverslagen van Het Mondriaan Fonds er op nageslagen en dan scoort Willem de Rooij zeer behoorlijk: 2009: 2x met projecten in Wenen Londen; 2010 2x met projecten in Berlijn en Senegal; 2011 1x voor een project in München; 2012 3x (Amsterdam, Dakar, Londen); 2013 2x voor iets in München en weer in Ghana). Dat is subsidie-statistsich gesproken een bovenmatig hoge score voor een Nederlands beeldend kunstenaar, en dan gaat het hier enkel om de vele duizenden Euro’s dia via het staats Mondriaan-Fonds naar de De Rooij als latere ‘toezichthouder’ van het Stedelijk Museum stromen (ook nog toen hij al lid van deze raad geworden was in het jaar 2011).
www.mondriaanfonds.nl/Leestafel/Jaarverslagen/ www.mondriaanfonds.nl/Leestafel/Jaarverslagen/Jaarverslag…

(8) -29/8/2013: “Ann Goldstein: Stedelijk Badhuis Koude Douche / Municipal Bathhouse Cold Shower” www.flickr.com/photos/7141213@N04/9615666546/

(9) 8/1//2013: “Toezichthouders musea komen steeds vaker uit bedrijfsleven” www.volkskrant.nl/vk/nl/3360/musea-en-galerieen/article/d…

(10) E-Flux website met een fraai staaltje van post-moderne redeneerkunst, waarbij ‘gever’ en ‘weergever’ in een spiegelgevecht verwikkeld zijn om wie van de twee er het eerst was, eindigend in een nooit eindigende verwijzing naar elkaar: een ‘cirkel-redenering’: 2013 Annual Conference “New Dynamics in Museums: Curator, Artwork, Public, Governance” 12–14 August 2013 “Rather than on the question of what museums represent, the focus of this year’s conference “New Dynamics in Museums: Curator, Artwork, Public, Governance” will be on who the agents of representation are. Having become too extensive to be represented in the museum context in its entirety, the world is now only presentable through the forces that shape it. And the same goes for the art world, which can be less grasped encyclopedically than ever before. Art was the first to express a critical attitude to the dominant forces shaping reality, most directly with institutional critique. After being dealt with by art, museum work embraced self-reflection. The museum seems to represent the world most accurately by reflecting the dynamics of its own work, which in turn reflects the dynamics of our socioeconomic reality in general.”
www.e-flux.com/announcements/2013-annual-conference-at-ma…

(*) De reden waarom dit betoog oorspronkelijk gepubliceerd op Flickr door miij (eveneens op dit blog geplaatst is: BEATRIX RUF, bij haar aantreden in 2014 maakte it dit tableau met descriptio, destijds geplaatst op Flickr, maar aangezien al weer twee jaar terug de Flickr beheerder al mijn 700 zoveel tableaus geclassificeerd heeft als ‘adult content’ (volstrekt belachelijke beslissing omdat er geen spatje porno in mijn tableaus zit en allen degelijke studies zijn… herhaalde protesten tegen deze beslissing leiden enkel tot digitale geautomatiseerde antwoorden van Yahoo/Flickr… Aangezien ik noch tijd, noch geduld, noch het geld heb voor een juridisch anti-censuur proces (de ‘adult content verklaring kwam op het moment dat ik duizend en meer ‘hits’ per dag had en mijn score naar de 3 miljoen op weg was)… nu daarom volsta ik met herpublicatie op mijn blog The Limping Messenger… sommige links in dit stuk gaan wel naar het Flickr materiaal, u moet maar zien hoe u er toegang toe kunt krijgen). Oospronkelijke versie April 17, 2014 op Flickr met 8.116 views.

Read Full Post »

Who are calling for Beatrix RUF and what is her calling – about the provincialism of the ‘world class museum’ concept, casus Stedelijk Museum Amsterdam

Posted in Art & Politics, Museums, tagged , , , , , , on February 18, 2018| Leave a Comment »

Ruf-wie-riep-haar_Stedelijk-Museum_2018

in red: but who called her? … and what is her calling

For those who can read Dutch my article published on the 17th of April 2014 at the moment when Beatrix Ruf had just been appointed. Title: “Stedelijk Museum Amsterdam: Beatrix RUF her calling just in time, but who did call her and what is her vocation?” Indeed the title can hardly be translated into English as the German word ‘Ruf’ means call, ‘roep’ in Dutch and ‘roepen’ is verb meaning ‘to call/calling’, further the noun ‘roeping’ means in this context ‘vocation’.

~
The article is a documented analysis of the organisational structure of the Stedelijk Museum that was in origin (it’s best & most creative period) just a municipal museum for modern art as the name says. I explain the process of halfhearted privatisation, the practice of sponsorship by business tycoons and the double agenda strategy of those who invest and deal in art and use their position in the board of the Stedelijk Museum also to advance their social prestige and the market value of their art property.
~
My article questions the ‘world class’ status idea and the art-market-competition with a yearly list by the art-trade magazine Art Review of the “Power Top 100” in the art-market world in which Beatrix Ruf in 2013 held a 7th position, with Sheikha Al-Mayassa bint Hamad bin Khalifa Al-Thani, Head of the Qatar Museums Authority (QMA) and sister of the Emir, as number 1. [note 1]
~
When we look at the names listed in the ‘Roep Ruf Terug’ (Call Ruf Back) advertisement) we see several names of those who have been listed in the Top 100 international art-market-championship. The opening name Marina Abramović is for instance number 5 on the 2014 list. It must be clear this is a partisan call for many on the list, more than just a lobby, it has many characteristics of the meanings embedded in the Chinese (Cantonese) word ‘kongsi’ 公司 a traditional clan like structure that evolved with the diaspora of Chinese migrants to a world wide system of common cultural bound paired with common economic interest. Not all the ‘Roep Ruf Terug’ signatories do have a stake in the art market and several may have been attracted to pair their lesser known name with better known names (a standard phenomenon with all social-political advertisements in newspapers). [note 2]
~
I do have an alternative vision whereby I re-value the local over the international… as anything internationally acclaimed now, once had a local origin. Even miss Abramović was once local in Amsterdam – I do remember her as such far before she started to behave like a goddess doing these unbearable pretentious performances… (by the way she had the guts to send via social media a Kickstarter fund-raising appeal for some temple venue for her own glory in New York, if I remember well designed by another signatory of the Ruf list Rem Koolhaas, I had the dishonour to receive one of those appeals for money as well, what a shame!). [note 3]
~
How come that a municipal museum cannot have a director who has her or his roots first of all in the local and national art scene? That is a rhetorical question. The answer is that the Stedelijk Museum Amsterdam is not anymore in the first place a local cultural and educational institution, but an asset in the international art-martket and mass-tourism industry. The pleasures of local uniqueness has given way to the uniformity of what has been pepped up, by the kongsi, to be of “global value”…
Another element is that these ‘flown in from abroad directors and curators’ lack a local power basis and tend to be moldable material in the hands of either the co-opted museum board members or public administrators.
~
I do not pledge for any provincialism, on the contrary, I think that the whole business type of dealing with ‘art’ by attracting so called ‘famous’ curators from abroad claiming it a necessary step to reach the eagerly wanted status of ‘world class museum’, is in itself the uttermost provincial attitude to be found in the year 2018. It is sheer lack of imagination. It is lazy. It is proof of incompetence. It negates all chances of the unpredictable, the core element of any creative act. It is repetition of the same hailed names and styles, the world over. Nothing new will come from it.
~
Here is the link to a reasonable long URL and read (in Dutch): https://limpingmessenger.com/2017/10/08/stedelijk-museum-amsterdam-beatrix-ruf-komt-als-geroepen-maar-wie-riep-haar-en-wat-is-haar-roeping/

[1] In the 2017 list Beatrix Ruf has fallen down to position 27 on the Top 100 list, with this comment: “Tireless curator and adviser, ex-director of Stedelijk Museum Amsterdam. // It has turned into a tough year for Ruf, who just resigned from her position as director of the Stedelijk Museum, Amsterdam, in the midst of alleged conflicts of interest between her institutional role and her broader activities as an adviser. While the effects of that remain to be seen, she nevertheless managed to develop a programme at the Stedelijk that navigates seamlessly between her usual focus on art’s next hot young thing and reexaminations of work by more mature practitioners, as recent shows for Jana Euler and Jordan Wolfson, but also Jean Tinguely and Ed van der Elsken, demonstrate. Furthermore, Ruf’s strength has always been her ability to operate as a meta-curator, in various advisory and panellist roles. In January, she launched the first Verbier Art Summit around the question of whether museums should consider ‘de-growth’, and she continues to be one of the core advisers to Luma Arles.”
See link…

[2] Advertisement in the local daily of Amsterdam Het Parool published Saturday 17. February 2018
AMSnote6224.05
[3] Last year the whole project was cancelled, let me cite an Abramović friendly source of October 6, 2017: “She will “probably sell” the building that was to become the $31 million Rem Koolhaas-designed center. Sarah Cascone, October 6, 2017 Marina Abramović with Rem Koolhaas’s model for the Marina Abramović Institute. © OMA. Citing a fundraising failure, Marina Abramović has announced that she will not move forward with plans to open a $31 million upstate New York facility for the Marina Abramović Institute for the Preservation of Performance Art (MAI). In a talk hosted by Fondation Beyeler and UBS at London’s Serpentine Sackler Gallery on Wednesday, the performance artist revealed that she had been unable to raise the money necessary to convert a 1936 former theater in Hudson into a center for durational performance art and multidisciplinary collaborations, as reported by the Art Newspaper.” See link…
AMSnote6224.07
There were also less friendly reactions after the raising of money for a project that flopped, which is a common occurrence now with fund-raising actions using social-media and the internet, an ideal becomes crooked very soon. Like this header in the New York Post of November 11, 2017: “Marina Abramovic raised $2M for canceled art project, hasn’t given money back (…) The artist is present but the cash is gone.”
Interesting to note how Rem Koolhaas has made sure he at least is paid, because he can be in everything, but not in charity:
“… last month the artist revealed she was abandoning the project, after learning the price tag had mushroomed to $31 million. Her surprise announcement left residents of Hudson and shocked donors questioning what she did with the cash. In addition to the 2013 Kickstarter campaign, which raised over $660,000, her non-profit institute raked in $1.5 million in donations between 2011 and 2015, tax filings show. Jay-Z gave “a substantial donation” to the Kickstarter campaign, according to press reports. He did not respond to a request for comment last week. Some Kickstarter donors complained that they did not receive their promised rewards for contributing to the institute and others wondered how their contributions were spent, if at all, and wanted an accounting. When asked if Abramovic would return the cash, a spokeswoman for the artist said all the money raised through Kickstarter, plus additional funds, went to pay Koolhaas’s firm.”
See link…
AMSnote6224.09
To close off this footnote on the first signatory for the ‘Roep Ruf Terug’ campaign of Mariana Abramavić, I cite a source that has asked Abramović for a reaction and did get back some accounts details on the failed project, in spite of its name the blog ‘Vulture – devouring culture’ gives her a chance to reply on November 14, 2017:

“This is terrible for me,” Abramovic said, before detailing how she personally contributed $1.1 million of the $2.2 million the institute raised. “The majority of those funds were direct contributions of my own money, which I earned as an artist.” As for the Kickstarter, which raised $661,452 (after Kickstarter’s administrative fee: $596,667), the purpose of that money was clear on the page: “This Kickstarter will cover the first phase of MAI’s development: the design process.” And that went toward the bill for Koolhaas’s firm for the schematic design (which cost $655,167.10). Artnet reported last week that backers wouldn’t be getting refunds.”

The conclusion of this article is nevertheless critical:
“Still, the Post is right about one thing: the understandable frustration that Hudson residents feel that the big, much-hyped building in the middle of town remains empty and dilapidated and full of pigeons. But it proved to be a money pit — $700,000 for asbestos alone — in addition to the unfeasible ambitions of the Koolhaas design itself. And so the institute will sell it, and focus on its traveling circus of projects around the world.”

The financial reeling & dealings of the first signatory of the campaign to restore Beatrix Ruf back in power are far from transparent. Is it her inflated personality that made Abramović undertake a project that was beyond her means? Can one say that someone who is able to raise a million or so from her own pocket is ‘naive’? How did she manage to have such personal capital? Certainly not by being naive. So we read that another signatory of the Pro-Ruf kongsi advertisement, Rem Koolhaas, did get his money for a plan that local observers in New York describe as the “unfeasible ambitions of the Koolhaas design.”

We locals do remember also newspaper articles about the costs of architect Rem Koolhaas who has been commissioned during the Beatrix Ruf ‘Stedelijk Museum directorship’ about an exceeding of a budget for interior museum redesign, originally estimated for 0.9 million costing 2,9 million in the end.
AMSnote6224.10
“De nieuwe collectie-opstelling van het Stedelijk was zo’n 2 miljoen duurder dan vooraf was aangekondigd, blijkt uit een brief aan de gemeente. (…) Stedelijk Base, de nieuwe collectieopstelling die door Koolhaas is ontworpen en op 16 december wordt geopend, heeft bijna 2,9 miljoen euro gekost, zo’n 2 miljoen méér dan was aangekondigd. De inrichting van de 1.100 vierkante meter grote kelderruimte duurde ook niet drie tot vijf maanden, zoals aangekondigd, maar ruim veertien maanden. Daardoor waren er veel langer dan gepland geen tentoonstellingen te zien.”  NRC 7.12.2017

 

All this side-references and -effects are a good illustration of the ‘world class museum’ concept and its propagators it leaves us with a
tapestry of interwoven ideals and personal gain
that can not be disentangled.

Read Full Post »

Ann Goldstein: STEDELIJK BADHUIS KOUDE DOUCHE / MUNICIPAL BATHHOUSE COLD SHOWER

Posted in Art & Politics, Museums, tagged , , , on February 18, 2018| Leave a Comment »

Republishing of an article I published on August the 29th, 2013, on my Flickr news-tableau pages, it is bilingual (English in the lower part) it had 3110 views at that time. As it is relevant in the actual discussion on the demise of the next Stedelijk Museum director Beatrix Ruf 2014-2017, I republish it here…)

Ann Goldstein vertrekt na amper drie jaar als directrice van het Stedelijk Museum Amsterdam

AMSnote6225.01

Je hoeft geen Nederlander te zijn om artistiek directeur van een Nederlandse kunstinstelling te wezen, maar als iemand niet verweven is met de wereld van een museum dat niet voor niets Stedelijk Museum heet, dan mag het niet verwonderen dat het geen levenstaak wordt, maar gewoon een baantje als opstap naar een volgende trede in een carrière.

Het was de drang naar ‘internationalisering’, de wat zielige grootheidswaanzin van “Amsterdam Wereldstad”, waardoor gekozen werd voor iemand ‘van buiten’. Hierdoor vielen de eigen krachten van stad en land buiten het blikveld en kreeg de ‘internationale stijl’ – die er uiteindelijk overal hetzelfde uitziet – de overhand.

Niet dat we eigenheimse kunst behoeven, maar als de moderne kunst zich enkel in een museum weet te manifesteren als het eerst ‘internationaal’ op de kunstmarkt ‘doorgebroken’, als alles ‘well established’ is voordat het getoond wordt, wanneer een kunstzinnig directeur het niet aandurft een geheel eigen keuze te maken, wars van bestaande opvattingen, dan wordt ook een bezoek aan zo’n museum niet meer dan “een koude douche in het stedelijk badhuis.”

Of… zou het kunnen zijn dat bestuurders en subsidiegevers willens en wetens curatoren en directeuren van buiten halen, als mensen die geen eigen ‘circuit’ hebben in de plaats van aanstelling, als gewillige uitvoerders in plaats van eigenzinnige beleidsmakers.
—-
Ann Goldstein leaves after hardly three years as director of the Stedelijk Museum Amsterdam (Museum of Modern Art Amsterdam).

MUNICIPAL BATHHOUSE / COLD SHOWER

One does not need to be of Dutch origin to become director of an art institution in the Netherlands, but when someone is not involved with the world around a specific museum, a museum that – purposely – carries the name Stedelijk Museum (municipal/city museum), then it comes as no surprise that a director post will not become a lifelong dedication, but just a job that serves as a stepping stone for a personal career.

It was an urge for acquiring international status, this somewhat pitiful grotesque idea of Amsterdam as a “World City”, that made the authorities chose ‘an outsider’. Local and national potentials were thus excluded form view and ‘international style & fashion’ – that in the end looks alike everywhere – became predominant.

Not that we are in need of ‘local-yokel’ art, but when modern art in a museum is only able to manifest itself when it first has managed to make a break through at the international art market, when all is ‘well established’ before it will be shown, when an art director does not have the guts to make an original personal choice, in disregard of existing opinions, then a visit to such a museum has the effect of “a cold shower in the municipal bathhouse.”

Or… could it be that board members and subsidy-providers purposely take new curators and directors for their institutes from the outside – without their “own” local support circuit – as amenable executives, in stead of willful policy makers.
—-
Een lijstje van het bewind van Stedelijk Museum directeuren van na WWII laat zien hoe dit vak en deze roeping in de loop der jaren verbrokkelde en tot niet meer werd dan een kortstondige management taak van een cultuurfabriek:

A list of the reign of Stedelijk Museum directors after WWII shows how this profession and mission has crumbled over the years into not much more than a short-time management job of a cultural factory:

– 1945 – 1963 = 18 jaar: Sandberg (1897-1984)
– 1963 – 1985 = 22 jaar: De Wilde (1919-2005)
– 1985 – 1993 = 8 jaar: Beeren (1928-2000; worked till his pension age)
– 1993 – 2003 = 10 jaar: Fuchs (1942-)
– 2003 – 2005 = 2 jaar: Van Beers (1941-; interim directeur)
– 2005 – 2009 = 4 jaar: Van Tuyl (1941-)
– 2010 – 2013 = 3 jaar: Goldstein (1957-)

===========
De achtergrond is een hergebruikt beeld van een tableau dat ik verleden jaar bij de opening van het vernieuwde Stedelijk Museum publiceerde

The background is a recycled picture from a tableau I made last year for the opening of the renewed museum.

“Kranen open bij het Stedelijk” (taps open at the Stedelijk Museum) September 22, 2012 by Tjebbe van Tijen
limpingmessenger.wordpress.com/2012/09/22/kranen-open-bij…

Read Full Post »

Kranen open bij het Stedelijk

Posted in Museums, news-tableau, tagged , , , , on September 22, 2012| Leave a Comment »

Mijn- onvermijdelijk letterlijke – visie van de opening van het vernieuwde Stedelijk Museum Amsterdam op deze heugelijke en regenachtige dag.

AMSTERDAM HAS A NEW TOURIST ATTRACTION

“… as in all cities, new outstanding buildings do get a popular name, this one as you can guess has been baptized ‘de badkuip’. The ‘bathtub’ is an extension of the old building of the museum of modern art ‘Het Stedelijk Museum’ the municipal museum, after having been closed for more than a decade, for a budget that associates well with an overflowing bathtub.”

Read Full Post »

Photography and the imagination of Prince Constantijn: from patronage to paternalism

Posted in Art & Politics, Dutch Royal House: 21st Century View, Visual Language, tagged , , , , , , , , , , , on May 17, 2009| 1 Comment »

It was a few days after the tragic drama on Queens-Day in the city of Apeldoorn on April 30th 2009 that the Dutch prince Constantijn fulfilled one of his official duties as patron of World Press Photo and handed the WWP 2008 prize to American photographer Anthony Suau during a ceremony in Het Muziekgebouw in Amsterdam.

The winning photograph depicts Cuyahoga County Sheriff’s Department detective Robert Kole with his gun ensuring that the residents have fully moved out of their home, after a mortgage foreclosure and eviction. The photograph appeared in Time Magazine as a part of a story on the U.S. economy in crisis. Anthony Suau took this picture on March 26, 2008, during a two day ride-along with a sheriff's officer and describes how he experienced these two reportage days: "Every second I was there [in Clevelan, I was walking into another moment of human tragedy (...) I worked from morning to night in that place and there was never a moment's rest." (details found at Photo District News, a professional photographer magazine/PDN web site)"

The winning photograph depicts Cuyahoga County Sheriff’s Department detective Robert Kole with his gun ensuring that the residents have fully moved out of their home, after a mortgage foreclosure and eviction. The photograph appeared in Time Magazine as a part of a story on the U.S. economy in crisis. Anthony Suau took this picture on March 26, 2008, during a two day ride-along with a sheriff’s officer and describes how he experienced these two reportage days: “Every second I was there [in Cleveland, I was walking into another moment of human tragedy (…) I worked from morning to night in that place and there was never a moment’s rest.”

In the February 13 issue of Photo District News (PDN), a professional photographer magazine, the difficulties of Suau to get the story published and his own continuous struggle as a social engaged photographer to find assignments and commissions are described in detail.

The Prince started of his speech with a reference to the assault of a car driver steering straight through a festive crowd awaiting a special open bus, in which he and the rest of the royal family were standing and waving during Queens-Day parade in Apeldoorn. If the driver of the car -Karsten T. – was aiming at the royal family, or if he was committing public self murder choosing the royals as witnesses, are only two, of possible more, interpretations of the event, resulting in the death of seven bystanders, several wounded and the end of the life of the assaulter. Karsten T. missed his alleged target by far and bumped into the iron frame around a stone monument next to  a crossroad almost at the same moment the royal bus appeared  at the crossing from another direction. Police sources were surprisingly quick in spreading the news that the assaulter – however badly wounded he was – still had enough wits to state or confess that the queen or royals were his actual targets. These police sources failed – and fail till today – to give any details on how this last statement of the assaulter had been taken and by whom. The whole case is still under investigation, but already the same day circumstantial details became known: Karsten T. had lost his job; could not afford the rent of his house anymore; had informed the house owner he was leaving and would give back the key of the house the next day.  Karsten T. most probably had no other place to stay, nowhere to go, did not want his parents to know about his dire situation… In other words he was a desperate man ready for a desperate act.

Let us listen now to Prince Constantijn. He had instructed the State Press Service (RVD) that in his speech during the award ceremonial of World Press Photo a brief statement on how he had experienced the Apeldoorn drama a few days before, so he was assured of a full press coverage. (I have taken these lines from the web site of the Dutch Royal family to be sure that no deformation of what was said by the prince may occur):

Excellencies, dear guests,

As the tragic events in Apeldoorn are so fresh on our minds, please allow me the opportunity to say a few words. First and foremost, our thoughts are with the people whose loved ones have been torn away so suddenly, and with those who were injured. The images keep passing before my eyes, and the sounds echo in my ears. There is no “why”; no reasoning; there is only devastation and a useless, tragic loss of life. A senseless, horrific act ripping apart lives, shocking a nation, which feels like an attack on much that is dear to the Dutch as represented in Queen’s Day: a joyfulness that is inclusive, open, unifying, friendly and innocent, which I hope ultimately will remain intact.

Tomorrow is Remembrance Day in the Netherlands; the day on which we remember not to forget. We retell the stories and review the powerful images that have become part of our collective memories. These photos have captured our past and continue to do so for the future. Photography has certain advantages over film, as it is easier to store and review. Moreover, we need these ‘stills’ to project the news into, to have a peg from which we can hang our own memories and associations.

Photo 1) Apeldoorn 30 of April 2009: a photograph that did appear in the international press (possibly made by Albert Nieboer a photographer specialized in documenting royals) and that may be send it for the next World Press Photo competition and standing a good chance becuase of its complexity; with two (press) photographers being halted or interrupted in their trade right after the moment that Karsten T. crashed into the monument (with frieze pictures of the grandmother and father of Queen Beatrix visible), while in the open bus in the background the actual Dutch queen Beatrix (red costume and hat) can be seen. This picture must have been made with a tele-lens which gives the wrong impression of the royal bus being very close to the monument and crashed car. This photograph is also taken at a short while after the car has crashed into the monument, A the moment of impact the royal bus was starting to make a curve and arriving at the crossing. I added a red arrow that points at Prince Constantijn in the bus. The policeman at the left with the blue shirt seems to grab for his pistol and one wonders why he is doing so. In the available pictures and videos of the Apeldoorn drama in the press and on the Internet I could not find any policeman or security officer grabbing or pointing a gun during the short moment of the deadly trajectory of the assault car. It looks as if the policeman in the blue shirt tries to halt the photographing activity of the man with the light blue shirt and many camera's. The guys with the suits must be security officers of the royal family.

Photo 1) Apeldoorn 30 of April 2009: a photograph that did appear in the international press, a complex picture with two (press) photographers being halted or interrupted in their trade right after the moment that Karsten T. crashed into the monument (with frieze pictures of the grandmother and father of Queen Beatrix visible), while in the open bus in the background the actual Dutch queen Beatrix (red costume and hat) can be seen. This picture must have been made with a tele-lens which gives the wrong impression of the royal bus being very close to the monument and crashed car. This photograph is also taken at a short while after the car has crashed into the monument, A the moment of impact the royal bus was starting to make a curve and arriving at the crossing. I added a red arrow that points at Prince Constantijn in the bus. The policeman at the left with the blue shirt seems to grab for his pistol and one wonders why he is doing so. In the available pictures and videos of the Apeldoorn drama in the press and on the Internet I could not find any policeman or security officer grabbing or pointing a gun during the short moment of the deadly trajectory of the assault car. It looks as if the policeman in the blue shirt tries to halt the photographing activity of the man with the light blue shirt and many camera's. The guys with the suits must be security officers of the royal family.

This picture is possibly made by Albert Nieboer a photographer specialized in documenting royals and did a.o. appear in the New York Times.

“A peg from which we can hang our own memories and associations” says Constantijn and it made me wonder why he fails to make the obvious association, linking the subject of the winning World Press photograph of Anthony Suau with the pictures of the Apeldoorn drama, in which – he himself – even played a role. Both photographed scenes have a hidden story, from the pictures alone we can not derive what really happened. The modern spectator is supposed to be an active member of  ‘media society’ and its connotations, at least that has been the opinion of the World Press Photo jury, they take it for granted that connotations of a news photograph are actively gathered by the public:  newspaper headlines and associated pictures; emblematic television news visuals; the promises of advertisements and its friction with what is experienced as reality; repetitious cross referencing between texts and images. The ravaged house with the policeman and his pistol about to enter a door – to another room – in full concentration, can not be recognized as a house where the owner has been forced to leave because of failure to pay the mortgage as a result of the financial crisis, let alone  that the viewer of this picture could know, that the house only had been vandalized after the owner had left, and that there was some evidence that the vandals had taken a weapon from the house, which explains the pistol in hand search as photographed by Suau. There is a subtext to news images, be it the post eviction photograph of a house in the USA or pictures taken of the Queens-Day drama in Apeldoorn.

Quiet a lot of circumstantial information is needed to get in the real meaning of the photograph. For the jury members of World Press Photo these hidden meanings gave the picture an extra value, as chair MaryAnne Golon said: “The strength of the picture is in its opposites. It’s a double entendre. It looks like a classic conflict photograph, but it is simply the eviction of people from a house following foreclosure. Now war in its classic sense is coming into people’s houses because they can’t pay their mortgages.”

Quiet a lot of circumstantial information is needed to get in the real meaning of the photograph. For the jury members of World Press Photo these hidden meanings gave the picture an extra value, as chair MaryAnne Golon said: “The strength of the picture is in its opposites. It’s a double entendre. It looks like a classic conflict photograph, but it is simply the eviction of people from a house following foreclosure. Now war in its classic sense is coming into people’s houses because they can’t pay their mortgages.”

“Double entendre”, two ways to understand it says WPP jury member Golon, pointing at the figure of speech derived from the French whereby there is a twist to the obvious. One needs to read below the surface “go to the root of the problem” as prince Constantijn says in his speech when he comes to the moment where he directly speaks about the photograph that out of 96,268 pictures send in, won the contest. Is this the same prince who in the opening statement of his World Press Photo speech refers to his own involvement in a drama, only a few days ago, saying: “The images keep passing before my eyes, and the sounds echo in my ears. There is no “why”; no reasoning; there is only devastation and a useless, tragic loss of life.” Does Constantijn not read any newspapers, does he not look at the television news, does he not check the internet? He has studied law, works now for the Brussels office of the American ‘think thank’ organization RAND, so one supposes he is generally speaking, an informed man. Why does he not give one word to the publicly known facts – as anybody knows them today – that the ‘root of the problem’ can be found in a personal crisis of a man who had no job anymore and who could – most probably – not even afford to pay the rent of a non-luxury apartment. How is it possible that a few minutes before he will describe “the particular type of war zone” that Suau has depicted, he typifies the context in which the drama of Apeldoorn enfolded as a Dutch expression of “joyfulness that is inclusive, open, unifying, friendly and innocence”? Where is his imagination? However uncomfortable it may be for a royal to acknowledge, there was a “why”, there has been “a reasoning” – if only in the mind of Karsten T. – which led to the assault, public self-killing or some other explanation for his deed which still is to be found. The “inclusive joyfulness” of a Dutch Queens Day parade may even have been the actual trigger for Karsten T., may well have been ‘at the root of the problem’.

My guess is that Constantijn does not lack imagination. He is intelligent enough to somehow guess how such dramatic strings of events may be triggered, but being straightjacketed in the strictly organized Dutch royal family – even though he is only fifth reserve king in line – he can and he will, say nothing meaningful. His “memories and associations” will be hidden from us. Active self-censorhip is his trade. In the privacy of his home there may be several “pegs” on which pictures are hung with his own memories and associations. One of the pictures maybe this one showing his brother Willem Alexander and his sister in law Maxima clasping their hands on their mouths in bewilderment. Constantijn himself is only partly visible in this picture, that may tell – in World Press Photo aesthetics – in its simplicity the story better than the complex scenery of the Apeldoorn 1) photograph in this post.

Photo 2 Apeldoorn 30 of April 2009: Maxima clamps her one hand on the railing of the bus and the other over her mouth and nostrils, as she watches the totally unexpected terrible scene in front of her; Willem Alexander is captured with his mouth visible through his fingers in an inelegant way, one of the rare moments were his trained official mask has fallen of; their eyes survey the disastrous scenery but also seem to be turned inward, thoughts racing through their minds; "was this aimed at us?"; seeing the victims on the street and people rushing up to help them; seeing the crashed car; curious is that the face of the one policeman that can be seen in full profile looks the other way, as if he has not seen what has just happened and it is a face without any sign of having witnessed a disaster; it could be that as the policemen stand lower their view is blocked; nobody is seen in a pose of shrinking back from an approaching danger, or pulling themselves together after such a fear. The overall impression is that of spectators in awe.

Photo 2 Apeldoorn 30 of April 2009: Maxima clamps her one hand on the railing of the bus and the other over her mouth and nostrils, as she watches the totally unexpected terrible scene in front of her; Willem Alexander is captured with his mouth visible through his fingers in an inelegant way, one of the rare moments were his trained official mask has fallen of; the hand over mouse gesture can be seen as a subconscious gesture that indicates that a person is perplexed by what just have been seen or heard, also to stop oneself from shouting; their eyes survey the disastrous scenery but also seem to be turned inward, thoughts racing through their minds, "was this aimed at us?"; feelings of empathy also, seeing the sprawled victims on the pavement and people rushing up to help them; dismay as well, because this act brutally puts an end to what Prince Constantijn described as "joyful", "friendly" and "innocent"; Willem Alexander and Maxima see the crashed car and must have asked themselves what the motive of the car driver could have been, including flashes of their public role and, apparently, not being loved by everybody; thoughts how this will effect their personal life and how it relates to their public role in the future. Curious is that the face of the one policeman that can be seen in full profile looks the other way, as if he has not seen what has just happened and it is a face without any sign of having witnessed a disaster; it could be that as the policemen stand lower and their view is blocked by people in front of them; also a strong tele-lens must have been used drawing together what in reality is far apart; nobody is seen in a pose of shrinking back from an approaching danger, or pulling themselves together after such an automatic body gesture of fear; the overall impression is that of spectators in shock and awe.

The pictures above appeared on a website of Daylife.com, that relates it to Reuter, but there are other agencies that have what seems to be a similar photograph, most probably a cut-out of this picture; that one is ascribed to the Dutch photographer Patrick van Katwijk (possibly related to dutchphotopress that has a set of pictures of what they call “Queensday Accident” which carries yet another link to Monarchy Press Europe (these two last agencies seem to be specialized in photographing royals).

There is a very long tradition of patronage of the arts by royals and artists and intellectuals under royal protection are not necessarily  total uncritical supporters of  a ruling power. Famous example is the Spanish painter Goya who had four kings as his patron, including a foreign occupying king (one of the brothers of Napoleon) and who combined big painting commissions for the aristocracy with  – on the side –  graphical works with biting social criticism. Goya’s well known works on the horrors of war depict the national Spanish rising against the French occupationand as such fitted the Spanish royal ‘canon’. Czarina Catherina II of Russia entertained foreign critical minds like Voltaire at her court, but merciless prosecuted local intellectuals with enlightened ideas like the writer Alexander Radishchev (influenced by Rousseau) who was send to a Siberian exile and later committed suicide. There is evidence that the French King Louis XIV wanted to invite Spinoza to his court, in the period that French armies had occupied half of the Dutch Republic, but the ‘caute’ (cautiousness) of this radical philosopher made him rightly refuse that offer. Somewhat later on John Locke who had been in opposition to the catholic monarchy of England found a refuge in the Netherlands where he published his work on Tolerance (Epistola de Tolerantia), eleaborated on his ideas about “ultimate sovereignty of the people”, and joined forces with the Dutch Prince William of Orange III, in the Glorious Revolution of  1688, which made the British isles a constitutional kingdom under the reign of a Dutch prince.

When it comes of patronage or support of critical intellectuals and artists, there is always some form of interest from the point of view of a king or aristocrat, to do so. The late husband of Queen Beatrix and the father of Prince Constantijn, Prince Claus has left as a legacy a foundation that supports “culture and development” directing its activities mainly at what the foundation publications (still) calls “The Third World”. One of the recent spearpoints of this patronage is the program “Creating Spaces of Freedom” directed at “people who are oppressed or who express opinions that differ from the general consensus.”  The publication on this specific project of the Prince Claus Fund classifies its support aim clearly: “defiant culture”, which means ‘boldly resisting authority or an opposing force.’ A publication on this subject supported by the fund, summarizes its intent, to look at “the role of art in places where subversion is the only way to challenge the status quo.” So the patronage of the Dutch royals maybe conservative at home and at the same time most radical in ‘far away countries’. Though, there is a policy of  some local critical intellectuals being invited for cultural events where the royals give acte de présence, and even anti-monarchist may be invited for a palace or other royal events, with names ranging from Peter Schat (once prosecuted for being involved in a lèse majesté cartoon case depicting the mother of Beatrix, Juliana, as a Dutch whore sitting in a window (with her yearly salary as a price tag) or lateley during National Remembrance Day on May 4. 2009, a speech – attended by the royals- by Wim de Bie, a Dutch comedian who has masterminded (together with Kees van Koten) over the last decades several television sketches poking jokes at the Queen and her extravaganza.

Must this particular Dutch policy of royal patronage of the arts be seen in a Marcusian sense as a form of “repressive tolerance” (Herbert Marcuse “Repressive Tolerance” 1965) ? Or is such a traditional left-wing branding too easy: “what is proclaimed and practiced as tolerance today, is in many of its most effective manifestations serving the cause of oppression.” Can there be still a creative and liberating role for hereditary queens and princes in the 21st. century?   The royal family and Prince Constantijn  had a shocking experience:  “The images keep passing before my eyes, and the sounds echo in my ears”, said the prince, but when he further deliberates on this dramatic subject his imagination is not only poor, it is a void.

If the role of patron of the competition World Press Photo would have been the only public function of this prince, I would not have even written this exposé, what alarmed me is that recently I did read a newspaper announcement in which I could read that Prince Constantijn had been installed as a board member of  the Supervison Council (Raad van Toezicht) of the Stedelijk Museum Amsterdam (Museum of Modern Art Amsterdam). The press release has hardly any information except the fact that the prince “has a lot of experience in European and international governance” and also that “his liking of modern art makes him an extra good candidate for this position.”  The Stedelijk Museum is a municipal museum, the municipality is formally governed by a municipal council that is democratically elected. This policy of nominating new members of a public governing body by co-optation is a shocking undemocratic act. Patronage of the arts thus becomes a form of Paternalism.

The State Press Service (RVD) choose this photograph of Prince Constantijn to go with the news item on the Stedelijk Museum Supervising Board memeberschip

The State Press Service (RVD) choose this photograph of Prince Constantijn to go with the news item on his Stedelijk Museum Supervising Board membership, beginning of April 2009.

It would lead too far to detail now how the other members of this “Super-vision Council” of the Stedelijk Museum Amsterdam opted in and out, but for the non-locals of Amsterdam it may be interesting to know that at the same time that Prince Constantijn moves in, the chairman of the council has moved out. And… who is this chairman? Rijkman Groenink, former director of the ABN/AMRO Bank who has made a reputation for himself by his adventurous banking and the demise of  Fortis and the whole string of other banks involved in the construction of the economic crisis we live today, a man who managed to leave the sinking ship, that his bank had become, with an extravagant personal bonus. Maybe Constantijn will also peg a picture of banker Rijkman Groenink (in Dutch, his first name means literal ‘rich man’) on his wall and refresh his memories and let his imagination provide the manifold associations with this picture.

Read Full Post »