1 september 2010: keurige dagbladen gedragen zich als buitenparlementaire actievoerders klik plaat voor groter formaat
CDA COALITIE DOOD of LEVEND? Als je de koppen in dagblad Trouw van de afgelopen dagen leest dan kan je niet anders geloven dan dat de formatiepoging VVD+CDA+PVV mislukt is: “Rechts kabinet op sterven na dood.”
Lees je daarentegen De Telegraaf dan zit er nog wel toekomstmuziek in een Rechts+ coalitie: “Ab geef ons een kans!”. Zo zeer het er Trouw en De Volkskrant (“Formatie rechts kabinet aan zijden draad”) aan gelegen lijkt te zijn dat de coalitie strandt, zo zeer is het omgekeerde het geval bij de Telegraaf. Deze krant doet er alles aan om de de Rechts+ regering aan het bewind te krijgen, alsook… Maxime Verhagen uit de wind te houden.
Zo is de de democratische kiezerswil, de democratie, waar iedere partijleider in het aangezicht van de media naar zwaait, nu bijna omgewaaid. Geen van de verkozen stammen is sterk genoeg om op zichzelf rechtop te staan, laat staan een storm te trotseren. Welke stammen door wie uitverkoren gaan worden om samengebundeld te worden tot iets dat als overheid overeind blijft en wortel kan schieten in de samenleving blijft ongewis. De kiezer komt er al lang niet meer aan te pas. Parlementaire fracties en en partijbonzen hebben het bind- , splijt- en stutwerk overgenomen. Zij staan klaar met zwachtel, bijl of stut. Vooral het splijten is gevaarlijk werk, als je niet goed op past hak je zo in eigen voet.
Wekenlang binnenkamers boomdokter-beraad, blad voor blad, tak voor tak, heeft de natie dusdanig buitengesloten, dat zelfs politiek geharde personen hun bemoeizucht of morele twijfel niet meer weten te onderdrukken. Keurige dagbladen gedragen zich als buitenparlementaire actievoerders en steunen – naar gelang de windroos van hun kompas – de zich nu dagelijks aanbiedende zwachtelaars, hakkers en stutters. Oude bomen zijn te bros, nieuwe loten te buigzaam, om het gewicht van staat te dragen. Scheefgroei naar links of rechts maakt wankel. De hele middenmoot wordt te groot. Is er wel genoeg om te binden en te stutten? Sinds het omwaaien van de boom van Anne in een achtertuin weten we dat ook een professioneel gestutte boom toch nog door een te vroeg najaarswindje geveld kan worden. Wat te denken van de boom in de voortuin van de natie?
Welk geaccordeerd inwikkelen van de nu voor handen zijnde stammetjes dan ook (iedereen heeft minder dan een kwart van de totale omvang van de ‘stam van staat’ door de laatste verkiezingen verkregen), geen van de mogelijke combinaties lijkt weerbarstig genoeg om de elementen te weerstaan. Moet er wellicht eerst gespleten, gestekt, geënt en geoculeerd worden voordat de tijd van een nieuwe stammenstrijd aangebroken is? Nieuwe verkiezingen! Een nieuw systeem van partijen, die van te voren al aangeven hoe zij zich naderhand zullen gaan bundelen. Dan pas is het aan de kiezers om te bepalen welke loten zij aan welke stam willen binden. Dan valt er echt wat te kiezen. Dan pas staat de democratie weer als een boom.
the limping messenger 