Feeds:
Posts
Comments

Posts Tagged ‘ChristenUnie’

Jan Kees de Jager oefent de dag voor Prinsjesdag op het strand van Scheveningen voor de presentatie van de Kunduz-Begroting

Posted in Uncategorized, tagged , , , , , , , , , , on September 18, 2012| Leave a Comment »

klik plaatje om deze man van formaat in vol formaat te zien…

Ook Jan Kees de Jager heeft gisteren geoefend op het strand van Scheveningen (*), samen met zijn tassedrager, om op het ergste voorbereid te zijn nu de Kunduz-Wurg-Begroting voor het jaar 2013 de openbare weg opgaat…

—
(*) Met dank aan de web site van De Hoefslag: “Prinsjesdag-paarden trainen op strand ~ De paarden zijn voor het grootste gedeelte eigendom van de ruiters of van particulieren en werden onderworpen aan harde muziek, rookbommen, vuurwerk en ander groot lawaai.”

Read Full Post »

Colour pallet and flag of new Dutch government coalition.

Posted in Dutch politics, Visual Language, tagged , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , on February 20, 2010| 3 Comments »

After the fall of the Dutch government on February 20, saturday morning at 4 o’clock, a new political pallet proposes itself: a coalition of CDA/Christian democrats, PVV/Party of Freedom (Geert Wilders) and VVD/People’s Party for Freedom and Democracy. Fusion of party colors has been used before as a metaphor for politics (paars/Purple for the Social democrat, Christian and Liberal coalition in the nineties’; see postscript for details).

This is the new political flag we may see soon waving from the seat of govermentt (both in a literal and abstract version)… The seagull is the symbol used by the PVV party.

The seagull is known for its  “harsh wailing or squawking calls” and is described as “a carnivore, which will take live food or scavenge opportunistically.” The PVV as a newcomer in party life has not yet chosen a typographical style or font. The seagull apart from its symbolism of a free moving bird, even in harsh weather, is represented by the reflective white of its breasts feathers, an royal house of Orange tail and dark blue silhouette wings as seen looking up at the sky. The blue can be seen as a reference to its liberal party origins (Geert Wilders split off as a person from the VVD/liberal party before founding his own party and  the colour blue was used by the VVD in their early years)

The CDA has in the last decade represented their intentions simply with the colour green and though it is intended to be a positive ‘spring green’ the suppliers of the election paraphernalia – like scarfs and sweaters with party imprint – often deliver something what is more like a poisonous fluorescent green. The typography uses a bold capital lettering.

The VVD has a short while ago switched over to the popular orangist and national football team colour orange with a remnant of the old liberal colour blue. There is a small white line in their letter based logo, behind the ‘D’ of democracy (Volkspartij voor Vrijheid en Democratie/people’s party for freedom and democracy).

As none of the colours used by these potential new government coalition partners (I have taken the colours as used on their web sites) belongs to the pallet of primary colours, the net result of mixing colours gives a ‘drab’ and indistinct effect.

Another possible political pallet would be a red/green coalition, with PvdA (social democrats) and SP (socialist party, former maoists) for the red and D66 (new liberals) and Groen Links (Green Left) both using different grades of green, with Groen Links mostly adding some red in their differing logos, lately with a reversal of word meaning and colour. Whether the central emblem will be a red rose or a a red tomato will be a matter of negociation on the basis of electoral success or failure…



Below another possible coalition pallet and maybe three fields on the flag will be not sufficient to get hold of a governmental position. So what about the whimsical middle-right-and-left D66 party helping out? Alexander Pechtold the D66 party leader has made so many attacks on the PVV party of Wilders that he will have a hard time announcing that he considers flying on the back of the seagull. D66 will add just the colour green as a separate field or as a mix with the red… The social-democrat PvdA has several options in altering their two extra attributes aside the ‘socialist red’: they can move their ‘fisted rose’ symbol from its original position at the left to one at the right hand side and they can add a restricted field of capitalist liberal blue as a nice separator from the optional partners in the middle…

The coalition partner of the just fallen Balkende IV government, the Christenunie (Christian Union), may have enough forgiveness to reach out to the left and give their heaven blue helping hands (or is it angels wings?) to yet another possible political pallet and flag….



The minimal configuration of any Dutch governmental coalition flag is – still – a ‘tri-colore’ and it may take decades before something more advanced and more ‘representative’ of social complexities, like a rainbow flag, will be waving from the Binnenhof (Dutch government seat in The Hague). Such a flag may even have a design not with clearly separate stripes of colour as shown below, but as a real rainbow whereby both distinctive colours of the spectre can be seen and gradual shadings between them, where one is at loss if it is still red, or already orange, and so on… It would symbolize a more developed form of government as we have now: governance by consent based on a gradual process of coming to a consensus. Fixed dates, terms, dead-lines, and other limits set to enforce decision making, would be frowned upon, by the time that a rainbow pallet would be the best expression of  the political coalition managing the country.

Postscript on Dutch political party colour symbolism
========


The ‘Purple Cabinets” (Paars Kabinetten) covered two periods: 1994-1998 and 1998-2002 and were made up of three parties: PvdA/Partij van de Arbeid (Labour Party), the VVD/Volkspratij Voor Vrijheid en Democratie (People’s Party for Freedom and Democracy/Liberal Party in the Dutch history sense; see my short explanation also on this blog) and D66/Democraten (19)66 (Democrats 1966), 1966 being the founding year of that party amidst political turmoil, especially in Amsterdam with its joyful Provo “revolution”. Paars/Purple added a new pallet to Dutch politics, 1994 it was the first time in eighty years that a government was formed in which none of the  ‘confessional parties’ participated. The notion of confessional parties in the Netherlands means Christian Parties of which there were many in the Netherlands with one big Catholic party (KVP/Catholieke Volkspartij) and many distinct Protestant Christian parties. Three of these fused in 1980 into what is called since then CDA/Christen Democratisch Appèl: the Catholic KVP and the Protestant  CHU/Christelijk Historische Unie (Christian Historical Union), and the ARP/Anti-Revolutionaire Partij (Anti-revolutionary Party). The Catholic KVP used in the fifties of last century still the yellow and white papal colours in vertical stripes, plus the light blue, also associated with the catholic church especially the virgin Maria. In the seventies the people’s party may have felt the competition of the socialist parties more strongly in their stronghold, the southern provinces of the Netherlands, which may explain the introduction of the colour red in some of their election posters (like the one with Klompé and De Jong). The Protestant ARP was the oldest political party in the Netherlands, founded in 1879, the letter ‘A; standing for ‘anti-revolutionair’, anti-revolutionary meaning the refusal of the ideas of the French Revolution. Their favoured colour  in the ARP election posters has been ‘purple’ a colour  which has  several association: royalty in the political arena and in the biblical sense associated with the liturgical period of penitence and mourning. The expensive dye (Tyrian from Lebanon) needed to paint cloth purple, may have given it  its air of exclusiveness, from Roman emperors to copy-cat dignitaries of the christian church. The protestant CHU/Christian Historical Union was a split off from the ARP and had a more liberal attitude to issues like participation of women in politics. The CHU has used a combination of purple and orange in its election posters, displaying their attachment to the royal house of Orange. The christian fusion party CDA has chosen from the beginning to use the colour ‘green’, mostly with lettering in white and in the early eighties still a band of ‘liberal dark blue’. Also D66 has used from their beginning in 1966 the colour ‘green’, thus the CDA has purposely tried to deflate the symbolism of colour coding in politics.


The liberal VVD can look back at half a century of continuity of its colour usage. Only in the fifties the colour red can be seen, but then as a threatening red back ground from the Cold War area against which a pure white American statue of Liberty is displayed with the colour blue as a symbol of liberalism. From the fifties onward the royal house orange is added to clarify that the party has no intention to change the Ntehrelands a a constitutional monarchy. The red only comes back in the display of the national Dutch flag as in the Mr Oud election poster.


The social-democrat PvdA/Labour party has of course ‘red’ as its main colour. The PvdA is a post war reconstitution of the earlier SDAP/Sociaaal Democratische Arbeiderspartij (social-democrat worker’s party). “Stemt Rood!” (Vote Red) says a postcard from a century ago, with a prototype worker in red clad. The factory chimneys and red flags have long disappeared from the social-democrat iconography, but red still sticks and the joint symbol of European social-democrat parties,  the red rose in a fist, has been kept, be it often in a more artistic rendering than the stylised version of the seventies. PvdA party leader  Wouter Bos and his cortege hand out red roses on their election descents in the streets; a symbolic gesture that a week or so ago has rumoured to have been been highjacked by the leader of the one of the new Dutch parties at the right hand of the spectre (also a spinoff of the liberal VVD party) Rita Verdonk…



Rita has been seen campaigning in an almost deserted inner town of Almere on a sunday morning. I somehow think to have seen it on television, but alas, could not find sufficient proof afterward. The colour issue is a strong element in Dutch elections as can be seen in this inglorious reportage of election campaigners on Saturday February 6 in the town of Spijkernisse (near Rotterdam) with the PvdA and their red pullovers, scarfs and roses, versus the orange scarfs of Rita Verdonk and her brand new TON/Tros Op nederland (Proud of the Netherlands) party. A hilarious photograph shows the TON and VVD teams meeting, both using the royal orange as an expression of their political position.


The post WWII right side of the political spectre Dutch parties have little or none consistency in their political colour pallet. I am purposely leaving out the very popular NSB/Nationaal Socialistische Beweging of Anton Mussert – active from the beginning of the thirties to the end of the WWII (who used the Dutch ‘tricolore’ and the colours yellow, red and black) – because the new right wing parties may be xenophobic to a certain extend, but none of them can be characterised as racist and/or anti-semite. To do so would be  a ‘reductio ad Hitlerum‘ , a false comparison.

First post war newcomer on the national scene was the Boerenpartij/Farmers Party of the a man known as ‘Boer Koekoek’ (Farmer Cuckoo, the bird being his family name and in Dutch that bird has another connotation than in English, so not necessarily a fool). Their election poster and the poster of Binding rechts/Bound to the Right (a split off from the Boerenpartij) have green and orange as their colours. The Centrum Partij/Party of the Center  mostly known as the vehicle of its lonely member in the Dutch parliament Janmaat, copied the colour palette of the liberal VVD party  and implementing this in a Dutch national setting with a lion shown in a heraldic posture defending the rights of the “autochthon Dutch population.” The Centrum Partij/CP hardly filled the decade of the eighties with their “neither left nor right” activities and have been subjected to both leftwing activist physical attacks and anti-racist organisation court cases. In retrospect the  xenophobic discourse of CP leader Janmaat  is pale in comparison with some of islamophobic sermon offered by Geert Wilders (it would be too much of a derivation to go in further detail here, but an article of DeNieuweReporter weblog from last year tackels some of the issues at stake).

Interesting to see is that two of the latest upswing parties in the righthand spectre of Dutch politics have hardly any specific typography or colour pallet: the LPF/Lijst Pim Fortuyn (List Pim Fortuyn) and the PVV/Partij Voor de Vrijheid posters look similar in concept though. (for a detailed explanation of the complexities of the phenomenon of Pim Fortuyn you may read my article written just after his murder in 2002). We just see the leaders looking at us in a way that is both composed and joyful, suggesting the new future that lays ahead when we vote for them. Only recently Wilders and his PVV have embarked on some form of design with the seagull as  a totem animal.

The last design to mention, the emblem of Rita Verdonk her TON/Trots op Nederland combines the Dutch tricolore with a royal orange stripe in the middle. Real Dutch royalits wil hoist on official festive days the national flag plus an orange free floating streamer on top. The design suggests also an American police badge that can be flashed in appropriate circumstances…. This is a less than subtle association because Rita Verdonk was a minister for Integration and Immigration and for a short while also minister of Justice in two of the Balkenende governments (2003-2006). She made her political carreer in the VVD party after a period in which she worked in prison management and the Dutch secret services. Verdonk was renowned for her harsh anti-immigration policies and her militant proposals to Dutch parliament to evict and extradite illegal asylum seekers. In the end Rita Verdonk isolated herself by her impulse and populist approach to politics which lead to her expulsion from the VVD party (it could be the influence   of her more youthful alter-ego that make her fail as a states woman, from the years that she migrated as a youngster through successive radical movements from the Union of Law Trespassers (BWO) to the PSP (Pacifist Part) and the Nijmgen squatters movement, Verdonk according to some sources was known in those years as ‘Red Rita’). Will there be a reunion of the tripartite right-wing liberals in the Netherlands? VVD+PVV all in one TON (ton also means barrel in Dutch)? Maybe the Trots Op Nederland/TON emblem has this reunion embedded in its code: Red for Rita, Orange for Mark (Rutten/VVD), Blue for Geert (Wilders)/PVV. I now have the association of Rita Verdonk represented by  a ‘red herring’ at the centre of her TON party emblem.

===
Visual sources either party web sites and for the posters the Documentatiecentrum Nederlandse Politieke Partijen of the Rijksuniversiteit Groningen plus the archives of the IISG Amsterdam.

Read Full Post »

Kerkelijk KLIMAATALARM op koopzondag

Posted in Ecology, Religion, tagged , , , , , , , , , , , , , on December 14, 2009| Leave a Comment »

The fine silhouette of the 16th century Bakernes church tower in Haarlem compared with the Masjid Nabawi (Prophet's Mosque) minaret in Medina.

“Het is net een minaret” zei mijn oom – die decennia lang kunstgeschiedenis studeerde – op één van onze zondagmiddagwandelingen door het volstrekt stille Haarlem  en hij wees omhoog naar de ranke toren van de Bakernesserkerk. Ik keek langs zijn vinger  naar het suikerwitte torentje dat fel afstak tegen de blauwe lucht. “Aha… dat is nou een minaret”, dacht ik, een woord dat ik als jongetje – nu meer dan een halve eeuw geleden – enkel kende als een vreemd woord uit de sprookjesverhalen van duizend-en-één-nacht zonder mij daarbij een beeld te kunnen vormen. Of  ik ook uitgelegd kreeg dat de christelijke kerktoren galmgaten had waarachter beierende klokken tot gebed opriepen en dat het de stem van de priester was die van de bovenste trans van de minaret naarbeneden riep om hetzelfde te bereiken, weet ik me niet meer te herinneren. Die klokken kende ik wel uit het aan Haarlem vastgegroeide villadorp Heemstede waar ik een deel van mijn jeugd doorbracht. Zondagen waren galmdagen en dat geluid kwam van twee of drie kanten. De katholieke klokken, de protestante klokken en van de laatste zijn er dan meestal meerdere exemplaren in toendertijd Nederland. Wij waren niet kerkelijk en beschouwden de in twee richtingen voorbijtrekkende gelovigen als een vermakelijk schouwspel. “Kijk daar gaan de papen”, zei mijn stiefvader dan, als weer een kinderrijke stoet – onder wegstervend gebeier – voor het venster van onze twee-onder-één-kap-villa voorbijkwam.

World Council of Churches web site December 2009: "Let the bells ring, the conch shells, drums and gongs sound 350 times for climate justice! Since immemorial times in cultures across the world musical instruments like bells and drums have been used to warn people of imminent danger – but also to call people to religious service, marking important moments in worship and seeking to connect to God". The Dutch even had a special web site for ringing bells: klimaatklokkenluiden.nl

“Honderden kerken luiden klokken voor klimaat”  kopt het NRC/Handelsblad van 13 december 2009 en dit bericht bracht mij het beeld van die ranke Bakernessertoren uit mijn jeugd in herinnering. Zouden de moskeeën ook meedoen was mijn eerste gedachte, met dit wereldwijd beieren voor een beter klimaat en het ceremonieel ondertekenen van matigingsbeloften van kerkeraden en gelovigen? Een wat ongemakkelijke internet-zoektocht leverde uiteindelijk een helder antwoord: ook de Islam roept op tot een beter klimaat, waarbij ik in het midden laat of dit vanaf de trans van een minaret gebeurd. De groot-moefti  van Egypte Sheikh Ali Goma onthulde zelfs een zevenjarig Moslim actieplan op een voorbereidende bijeenkomst  op de Klimaattop in Kopenhagen – afgelopen november – van de Alliance of Religions and Conservation, met tweehonderd vertegenwoordigers van negen religies. Een prestigieuse bijeenkomst in het Britse Windsor Castle geopend door Prins Philip en de Secretarias Generaal van de Verenigde Naties Ban Ki-moon. De moefti schilderde zijn gehoor een verbazingwekkend voortvarend plan, waarbij als de traditionele wetten op het gebied van voedsel weer nageleefd zouden worden, dit een terugkeer tot  organisch en lokaal voedsel  voor miljoenen mensen zou betekenen. Tien van de meest heilige steden van de Islam gaan hun energiegebruik dusdanig aanpassen in de komende vijf jaar  dat zij ook in milieuzin ‘groene steden’ genoemd kunnen worden (ik neem aan dat Dubai niet in dit plangebied opgenomen is, of is de recente beursval van dit superverkwistende toeristenparadijs een teken Gods?). Om alle misverstanden te vermijden herinnerde de moefti zijn gehoor eraan dat het beschermen van het klimaat  als zodanig tot “religieuse plicht”  van iedere rechtgeaarde moslim beschouwd dient te worden, wat naar zijn zeggen een kwart van de wereldbevolking tot voorvechters van het milieu zal maken.

ARC posted a series of photographs on Flickr from which I choose two + the official caption: "Members of the Boys' and Girls' Brigade, playing instruments and carrying banners, lead the procession of religious and secular delegates towards Windsor Castle on November 3, 2009. Faith leaders from around the world met in Windsor, UK, in November 2009, to launch more than 30 long-term practical action plans “to protect the living planet”. The Windsor Celebration, hosted by HRH The Prince Philip and attended by United Nations Secretary-General, His Excellency Mr Ban Ki-moon, marked the largest ever commitment by the faiths to environmental action. (checking the Flickr photo site to study the iconography of the conference is a real treat for students of church and state pomp; tj.).

Ook de andere kerkleiders die  aan de oecemenische milieutop deelnamen gebruiken hun traditioneel arsenaal, waarbij de christenen als van ouds hun gereedschap van schuld en boete aangrepen. De eerwaarden spraken van de noodzaak van het brengen van een “klimaatoffer” , waarbij gelovigen een document tekenen om in hun dagelijks leven meer aandacht te geven aan de gevolgen voor het milieu van hun dagelijkse handel en wandel. De driehonderddduizend handtekeningen die uiteindelijk in Kopenhagen aan de klimaatsecretaris van de Verenigde Naties overhandigd werden zijn wel een schamele oogst van de zieleherders van zoveel wereldreligies, maar het is duidelijk, het gaat niet om een formulier met een handtekening, maar om de geestesgesteldheid van de gelovigen en de daaruit volgende levenswijze.

Als ik in de berichtgeving over het ‘klokbeieren voor het klimaat’ de verwijzingen volg zoek ik tevergeefs naar enige oproep van religieuse leiders om de bevolkingsaanwas te stuiten.  De openingspagina van de officieële website van de “Alliance of Religions and Conservation” (ARC) heeft een handige zoekfunctie, maar de volgende zoektermen hebben beiden als resultaat “no matches found”: ‘birth control; ‘population control’. Gelukkig geeft het woord ‘overpopulation’ één hit onder de hoofdstuktitel “How we work with the faiths”, met de uitspraak: “Adult Female Literacy is a concern of many faiths and has been shown to be one of the most effective ways of dealing with overpopulation.” Concrete uitspraken op het gebied van individuele geboorteperking  staan laag op de agenda van de ARC. Slechts twee regionale voorbeelden zijn te vinden in  een recent ARC rapport “Many heavens, one earth – faith commitments to protect the living planet”: het vrijwillig terugdringen van bevolkingsgroei in Iran op basis van een uitspraak van Mohammed dat een man “enkel zoveel kinderen moet hebben als de aarde toestaat” en een lokaal initiatief in Cameroon van de Presbyteriaanse kerk voor gezinsplanning. De deelname van de Katholieke Kerk aan dit wereldforum zal daar niet vreemd aan zijn. In de laatste encycliek van Paus Benedictus XVI “Caritas In Veritate“, die dateert van deze zomer en als boodschap van de Paus aan de wereldklimaat conferentie gezien kan worden, staan wel roerende passages over “respect voor het leven” en de “verwerpelijkheid van gedwongen kinderbeperking en abortus” (zoals in China en India), maar het Vaticaan blijft verder steevast het gebruik van condooms en andere voorbehoedmiddelen verbieden. Ook de andere religies hebben weinig te melden over deze vrijwillige vormen van beperking van bevolkinsggroei. Is “voor het luiden van de klok de kerk uit” dan mogelijk de stilzwijgende oecemenische praktijk om het offer van ‘beperking van het nazaad’ te brengen?

Readers poll in Dutch daily NRC Handelsblad December 2009: "My climate sacrifice in 2010" with an arbitrary list of 19 sacrifices ranging from becoming a vegetarian and getting rid of one's car, to not booking that trip to New York and doing the washing at a colder temperature. The issue of limiting procreation is left aside as too much of a sacrifice in a country where there are still governmental subsidies to support human breeding. Click picture for full size view...

Bij het artikeltje over de beier-actie tijdens de klimaattop in Kopenhagen in NRC/Handelsblad staat ook een interactief schema onder de noemer “mijn klimaatoffer in 2010” en de lezer kan doorklikken naar een pagina waar meer profane vormen van offers aan het klimaat opgesomd worden. Het simpele lijstje met 19 punten is volgens de journalisten ontleend aan het boekje “Red de wereld” van Alex Shimo-Barry (changing your Co2 footprint) en het is opvallend dat – zo vlak voor de kerstdagen die sinds de algemene invoering van centrale verwarming bekend staan om “de baby-boom onder de kersboom” – met geen woord gerept wordt over het offer om dan maar dat extra kerstkind niet te maken. Hoeveel ton Co2 uitstoot zou dat niet schelen, voor een niet gemaakt Nederlands kinderbijslagkind? Zeker het tienvoudige van de opgeleverde besparing van de arme Chinese plattelandsmoeders die – na hun eerste kind – gedwongen gesteriliseerd en geaboteerd worden  en waar ook gevallen zijn van corrupte dorpspartijbonzen die afgenomen kinderen op de buitenlandse adoptiemarkt te koop aanbieden. Hieronder één van de vele documentaires die de laatste jaren over dit onderwerp gemaakt zijn, waarbij de documentaires met christelijk-evangelische en vaak ook anti-communistische betogen, niet mijn voorkeur hebben. Zeker is dat het Malthusiaanse argument dwars door alle levensovertuigingen heen pleegt te snijden, zo pleitte Clara Zetkin – voorvechtster van het socialisme en de vrouwenemancipatie een eeuw geleden – voor het zich vermeerderen van de arbeidersklasse om uiteindelijk de overmacht te krijgen, als was zij een communistische Paus. De hier getoonde documentaire is van de Amerikaans-chinese studenten Wilfred Chan and Tim Tan en heeft eeen ‘middenweg-rhetoriek’ waarbij enerzijds het succes van China’s “most dramatic reduction of birth rate world wide”  wordt belicht, maar ook aandacht gegeven wordt aan de persoonlijke drama’s en de onvoorzienen ‘gender-discrimination’ van de ‘één kind politiek’: “such a simple approach to the population can never work.”

Vodpod videos no longer available.

Terug van het huidige China met niet alleen gedwongen sterilisatie en abortus, maar ook zeer hoge geldboetes voor overtreders van het één-kind programma naar het evenzeer overbevolkte Nederland met haar kinderbijslag…

A combined trade union and Christian political party initiative to leave the sunday in peace (zondagsrust in Dutch) "Shops leave the sunday in peace/let it rest". The Christen Unie ( one of the parties in the actual Dutch government have a claim that their initiative to put an end to the over-commercialization of the day of the Lord

Recent combined action of trade unionists both social-democrats and christian, to stop the ever expanding sunday shopping craze in big city centers in the Netherlands. The ChristenUnie is one of the three political parties that forms the actual Dutch coalition government and one of their policy spearpoints is the pushing back of consumerist sunday shopping practice. "Shops leave the sunday in peace/let it is rest" is the slogan on the trade union posters. Reactions to this initiative are mixed. Some see it as hardline re-christianization, others recognize the ecological aspect. I have seen no direct link made between the climate policy and the sunday rest actions, though it would certainly make a big difference. Is it religious fundamentalist that in the end will point the way to a green future?

De klokken van de katholieke Mozes en Aaron-kerk bij mij aan het Amsterdamse Waterlooplein hebben vandaag niet – zoals aangekondigd – geluid. Of dat toeval is weet ik niet te zeggen. Sinds decennia is er geen sprake meer van een practiserende katholieke kerkgemeenschap in de binnenstad en of de klokken electrisch geluid kunnen worden is mij onbekend. Wel vormden zich in de loop van de ochtend de gebruikelijke files van de Amsterdamse koopzondag, waarbij de zich vervelende provinciemensen geen zondagwandeling in hun buurt gaan maken maar zich per auto naar de hoofdstedelijke koopkathedralen van Vroom en Dreesman tot de Bijenkorf en al wat daar tussenligt spoeden. Een oproep om kooplust op zondag te bedwingen en de heilige koe die dag op stal te laten zou toch een zinvolle daad van de kerkleiders hebben kunnen zijn, maar het is enkel de partij van de ChristenUnie en de vakbonden die zich hiervoor sterk weten te maken. Eens in de zoveel jaar hebben wij één enkel autoloze zondag in bepaalde delen van de stad en ook daartegen weert zich de koop- en autolobby hevig. De vraag is vooral of het wel een offer is dat we moeten brengen om zoiets als de koopzondagen op te geven en niet meer een moment van bevrijding van productie- en consumptiedwang.

The tower of the Haarlem Bakenesser church came originally from another church in town the Gote Kerk (the Big Church), it was swapped because the Big Church construction was not strong enough to carry the tower. In my imagination the minaret like Bakeneseer church tower travels all the way to Medina and vice versa the Masjid Nabawi minaret comes to Haarlem linking the two faiths and cities in a most material and yet also spiritual way. Click picture for full size view...

Wie eventjes buiten de gebruikelijke kooproutes door de stad gaat, loopt nog steeds langs redelijk stille zondagmiddag-grachten. Minaretten zijn er – voorzover ik weet – nog niet in de Amsterdamse binnenstad, maar die zouden er met hun rankheid niet misstaan. Er zijn ook meerdere oudere voorbeelden van bouwwerken met een orientalistische inslag in Amsterdam te vinden als praktisch voorbeeeld van inpassing en verweving van bouwstijlen. De oproep tot gebed vanaf een minaret, zeker als die niet electrisch versterkt weergeven wordt, kan heel mooi zijn. De verstrooide klanken van de  vele carillols in de binnenstad zijn tot het cultuur- en geluidslandschap van deze stad gaan behoren, de verklankte thema’s gaan heden ten dage van religieus tot werelds en weinigen voelen er nog de kerke-dwang in die er uiteindelijk aan ten grondslag lag.

De World Council of Churches deed mee aan de oproep voor het Klimaat-Alarm van afgelopen zondag en richtte daarvoor een webpagina in, daarbij vrijwel het hele omroeparsenaal van priesters opsommend: “Let the bells ring, the conch shells, drums and gongs sound 350 times for climate justice! (…) Time to listen to the drumbeat of creation // Time to act for climate justice // Time to listen, to wait and to hope for the birth of Christ.”  Bij die laatste zinssnede wordt ik ideologisch weer klaarwakker en begrijp dat het ook het ecologisch evenwicht van  de oecemene en de alliantie van kerkgenootschappen nog nog ver uit balans is, iets dat overigens evenveel voor- als nadelen heeft, want een al te eendrachtig optreden van kerkvaders zou de basis van even zovele kerkstaten kunnen zijn en dan zijn we – democratisch gesproken – weer terug bij af. Ik mis in het priester instrumentarium van de World Council of Churches vooral nog de zang vanaf de minaret en denk tegelijkertijd aan een concert uit 1994 gecomponeerd door Peter Schat voor carillons en kerkklokken met exact dezelfde titel: ALARM: “een reactie op de toenemende etnische spanningen in de wereld en de daaruit voortvloeiende oorlogsdreiging.” Het is slechts een enkele maal uitgevoerd en de nog grootsere plannen van de in 2003 overleden componist voor een wereldoncert op alle beiaards van de wereld bleef in een conceptfase steken en behoort tot  zijn Unbegonnene Werken. Gelukkig is er een mooie geluidsopname van het Alarm-concert en terwijl ik er nogmaals naar luister ben ik weer een jongetje en stel ik mij een woud van kerktorens, minaretten en tempels voor met daverende kerkklokken, klingelende bellen, dreunende gongslagen en verstrooide zangstemmen … duizend-en-méér-dagen voor een beter klimaat!

Peter Schat – Complete Works: Alarm, for carillon and church bells; een fragment van dit werk is on-line beschikbaar via de website van de Stichting Donemus voor moderne muziek. Klik op de cover van de CDbox met complete werken om ernaar te luisteren.

Read Full Post »